Jego historia zaczyna się już w X wieku, następnie w latach 1304 ? 1810 kościół należał do dominikanów, a od 1923 roku stał się kościołem parafialnym. Sam budynek wiele przeszedł ? w 1410 roku w tym miejscu poświęcono kościół z cegły wybudowany w stylu gotyckim, następnie w 1530 roku został przejęty przez ewangelików, potem na rozkaz cesarza został zamknięty, a dominikanie odzyskali go dopiero w 1604 roku. W XVII wieku kościół został zniszczony przez pożar. W 1730 roku przebudowano go w stylu barokowym, a osiemdziesiąt lat później dobra kościelne zostały sekularyzowane, a sama świątynia stała się magazynem i częścią szpitala. Nabożeństwa zaczęto odprawiać dopiero po 10 latach, a kościół stał się filią parafii św. Krzyża. W 1875 roku dobudowano wieże, a w latach 30. XX wieku przebudowano schody, które są najbardziej znanym elementem Kościoła na Górce.
Po drugiej stronie kościoła stał browar (dziś znajduje się tu centrum handlowe), natomiast w dzisiejszym Collegium Minus, tuż obok kościoła, mieścił się sierociniec.
Samotny budynek z cegły w stylu neogotyckim został wybudowany w latach 90. XIX wieku, jako nowa siedziba przyszpitalnej placówki. Przyglądając się bryle budynku, warto zwrócić uwagę na charakterystyczny dla gotyku wertykalizm z pionowych podziałów na elewacji, spadzisty dach z gotyckimi szczytnicami zdobionymi w gotyckie fryzy arkaturowe, cegła jest obecna we wszelkich detalach, takich jak obramienia otworów, ostrołukowe, ślepe arkady, gzymsy fryzowane cegłą ukośnie kładzioną, i wreszcie pasy z różnobarwnej cegły.
Kiedy wznoszono budynek sierocińca, powstała także zabudowa placu Kopernika, przedwojennego placu Wilhelma. Budynek został postawiony na skraju fosy, która dawniej otaczała miasto.
Będąc w tym miejscu nie można nie opowiedzieć historii Wzgórza Uniwersyteckiego. Początkowo w tym miejscu istniało wyrobisko wapienia, a początki historii wzgórza sięgają 984 roku, kiedy to, jak głosi legenda, do Opola przybył św. Wojciech i na wzgórzu nawracał Opolan, a spod jego laski trysnęło uzdrawiające źródełko. W późniejszym czasie na wzgórzu swoją siedzibę miał klasztor Dominikanów, któremu kres położył w XIX wieku Wilhelm III, który zlikwidował zakony na Śląsku. Budynek popadał w ruinę, aż do 1845 roku, kiedy to z inicjatywy ówczesnego proboszcza parafii św. Krzyża utworzono tam szpital św. Alberta, który pierwszych pacjentów przyjął w 1851 roku.
Idąc dalej zajrzymy do Dzielnicy Generalskiej, która powstała na przełomie lat 20. i 30. XX wieku jako dzielnica willowa. Patronami jej ulic byli wtedy pruscy generałowie. Wille zostały zaprojektowane w modnym wówczas stylu modernizmu, nie są one jednak jednorodne. Część budynków posiada elewację frontową z motywami egipskimi, inne zdobią oryginalne detale. Budynki mają gięte barierki albo uproszczone portale. Spacerując Dzielnicą Generalską zdecydowanie warto zwrócić uwagę na szczegół.
Kolejny przystanek na trasie tego spaceru to Dworzec Wschodni. Jego początki sięgają 1909 roku, kiedy to nad ulicą Oleską przerzucono imponujący wiadukt, który podtrzymywały neoklasycystyczne podpory. W okresie międzywojennym przy dworcu znajdowała się restauracja z ogródkiem. Przy Dworcu Wschodnim posadzono również dąb Adolfa Hitlera, który zaraz po wojnie przez wysiadających na tym dworcu repatriantów został zniszczony.
Dalej, za dworcem znajdują się natomiast miejskie wodociągi, których budowa ruszyła w 1892 roku. Pod budowę zakładu wybrano tereny polne przy ówczesnej Rosenbergerstrasse, dzisiejszej ul. Oleskiej. Miał zaopatrzyć w wodę całe miasto liczące wówczas nieco ponad 23 tys. ludzi. W 1896 roku ruszyły pierwsze prace budowlane, które nadzorował inżynier Walter Pfeffer z Halle. Budowa trwała rok, a koszty wzniesienia budynku wyniosły 677 tys. ówczesnych marek. Miejski zakład wodociągowy rozpoczął swoją pracę na początku 1897 roku.
Najciekawszym obiektem na terenie zakładu była neogotycka wieża ciśnień. Na szczególną uwagę zasługują precyzyjnie wykonane z cegły gzymsy z fryzami, obramienia otworów czy ślepe fryzy arkadowe. Uroku nadaje wieży wachlarzowate podparcie zbiornika, który służył przede wszystkim do zapewnienia stabilnego ciśnienia w wodociągu, pokrywał krótkotrwały wzrost zapotrzebowania. Opolską wieżę wyłączono z eksploatacji dopiero w 2009 roku.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze