Muzyczne fale to podstawowe źródło wiedzy w nowo otwartym Muzeum Polskiej Piosenki. Znajdujące się po obu stronach ekrany służą do multimedialnej wycieczki po najważniejszych wydarzeniach muzycznych minionego stulecia. Fala po lewej stronie obejmuje okres od lat 20. do 70 XX wieku, a na przeciwległej ścianie można zgłębić się w historię od lat 80. do czasów współczesnych. Po wybraniu zdjęcia artysty lub okładki jego płyty, pojawi się nam opis jego dotychczasowej kariery, poznamy całą jego dyskografię i zobaczymy najpopularniejsze teledyski. Dotykowe ekrany mają uatrakcyjnić zwiedzającym pobyt w muzeum.
Znajdujące się przy muzycznej ścianie tablety są rozwinięciem informacji, z jakimi można się zapoznać przy multimedialnych ekranach. Tutaj jednak mniej jest obrazków i filmów, a więcej tekstów do czytania. Jeśli interesuje nas historia Budki Suflera, to po zobaczeniu ich wszystkich występów na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, można dowiedzieć się o ich przełomowym festiwalu w 1977 roku, gdzie po raz pierwszy piosenki biorące udział w konkursach oceniano w sposób jawny. Budka Suflera wystąpiła wówczas z utworem pt. Komentarz do pewnej legendy, za który zebrała pozytywne opinie.
Cała historia Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej zawarta na kilku ekranach. Prócz informacji na temat poszczególnych edycji festiwalu, pełno jest tu pamiątek, których nigdzie indziej nie sposób zobaczyć. Ukryte w kilkunastu szufladach przedmioty są unikatowe na skalę kraju. Zobaczymy tutaj najstarsze zachowane bilety, plakaty promujące wydarzenie sprzed kilkudziesięciu lat, czy nagrody, które otrzymywali uhonorowani artyści. Nie zabrakło też zachowanych w dobrym stanie nut, autografów nieżyjących już wykonawców, czy porcelany, na której widnieje logo opolskiego festiwalu.
Czego tu nie ma! Na miejscu wyeksponowano m.in. tekst piosenki "Życie to nie teatr", a dokładniej list Edwarda Stachury do Jerzego Satanowskiego, w którym zapisany jest tekst piosenki. Z bliska można też obejrzeć historyczny fortepian. Eksponat został przekazany muzeum przez Towarzystwo Przyjaciół Opola. Podczas II Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1964 roku instrument został sowicie zlany przez padający deszcz.
Tuż obok wyeksponowano rodzime odbiorniki radiowe, m.in. słynną Szarotkę - pierwszy, polski przenośny lampowy radioodbiornik, czy Kajtka - pierwszy produkowany w Polsce walkman. Gratką jest również adapter Bambino - produkowany od 1963 roku w Łodzi polski gramofon lampowy.
Na pierwszym piętrze można z kolei obejrzeć kostium estradowy Anny Jantar, który artystka miała na sobie podczas Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1976. Bluzka prezentowana jest w specjalnie przygotowanej szafie, zamiennie z innymi strojami zgromadzonymi przez muzeum, m.in. sukienką Haliny Frąckowiak, garniturem Izabeli Trojanowskiej, czy frakiem Piotra Rubika.
Osiem kul podwieszonych nad pierwszym poziomem Muzeum, a w nich ekrany i wygodne siedziska. W ciszy lub w grupie fanów można zatopić się w historię polskich artystów i grup muzycznych. Treści zawarte w tym miejscu pochodzą z "Leksykonu polskiej muzyki rozrywkowej" Ryszarda Wolańskiego. Oprócz informacji biograficznych można zobaczyć setki teledysków, zdjęć, posłuchać przebojów gwiazd. Łącznie to ponad 80 godzin materiałów wideo, zdjęć i przede wszystkim muzyki w dobrej jakości.
Każdy kto marzy o tym, aby poczuć się przez chwilę jak gwiazda, będzie miał tutaj taką możliwość. Wystarczy tylko stanąć w odpowiednim miejscu, wybrać ulubionego artystę, a po chwili zostaniemy "ubrani" w strój, w jakim muzyk wystąpił na festiwalu w Opolu. Później wystarczy zrobić sobie zdjęcie i zachować na pamiątkę. Prócz wirtualnej szafy, znajdują się w pomieszczeniu także repliki kreacji m.in. Justyny Steczkowskiej, czy Kasi Kowalskiej, jakimi zachwycała opolska publiczność. W tym przypadku, ubrania można ściągać z wieszaków i przymierzać do woli.
Multimedialność Muzeum Polskiej Piosenki widać tutaj na każdym kroku. I każdy może mieć w tym swój udział. Wystarczy stanąć przed monitorem, wcisnąć jeden przycisk i zacząć klaskać lub machać. Po chwili nasze nagranie zobaczą wszyscy zwiedzający muzeum. Przed wejściem znajduje się ogromny telebim, na którym staniemy się częścią klaskającej widowni. Dodatkowo w budynku zamontowano trzy profesjonalne budki nagraniowe. Każdy może do nich wejść i nagrać swój przebój. Po wybraniu odpowiedniego podkładu muzycznego z kilkuset dostępnych, na ekranie pojawi się tekst piosenki, którą po zaśpiewaniu, można za darmo wysłać na swoją skrzynkę mejlową.
Jak twierdzą pracownicy muzeum, zgromadzono tu wszelką dostępną literaturę dotyczącą rodzimej sceny muzycznej a także bogatą bibliotekę płyt muzycznych.
To kolejna z atrakcji Muzeum Polskiej Piosenki. Kolorowe i przyciągające wzrok neony, to głownie cytaty z piosenek, które weszły na stałe do języka polskiego.
Muzeum jest czynne od wtorku do niedzieli w godz. od 10 do 18 (ostatnie wejście o godz. 17).
Bilety można kupić na stronie: www.bilety.muzeumpiosenki pl oraz w kasach Amfiteatru Tysiąclecia (codziennie od godz. 9 do 17).
Ceny:
bilet normalny - 15 zł
bilet ulgowy - 10 zł
bilet grupowy - 8 zł
bilet rodzinny (2+2) - 42 zł
lekcje muzealne - 4 zł
zwiedzanie + lekcje muzealne - 9 zł
Wejście grupy - co godzinę - od godz. 10.00
Liczba osób w grupie - 55 os.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze