Przyjeżdżających do przedwojennego Opola podróżnych witał pomnik Otto von Bismarcka, stojący naprzeciwko głównego wejścia na Pocztę Główną. Dziś ostała się jedynie kamienna balustrada. Konkurs na pomnik upamiętniający Bismarcka ogłoszono w listopadzie 1910 roku, jego zwycięzcą został śląski architekt Robert Bednorz.
Osłonięcie pomnika odbyło się rok później, 20 sierpnia 1911 roku. Uroczystość prowadził prezydent rejencji Friedrich Ernst von Schwerin. Pomnik miał kształt walcowatej kolumny z granitu, stojącej na postumencie. Pośrodku kolumny znajdowało się popiersie Bismarcka wykonane z brązu. Pomnik zniszczono w styczniu 1945 roku.
Uroczystego odsłonięcia tego pomnika dokonano 27 września 1891 roku przed okazałym gmachem Rejencji Opolskiej (dziś plac Wolności). Monument przedstawiał cesarza w pikelhaubie. Podczas uroczystości grała orkiestra miejscowego pułku piechoty, obecne były władze rejencji i miasta, a także poczty sztandarowe związków weteranów wojennych. Autorem pomnika był berliński rzeźbiarz Max Giese.
Na ścianach bocznych postumentu umieszczono imiona i nazwiska żołnierzy z Opola i okolic poległych w wojnach 1864, 1866 i 1870/71 roku. Pomnik cesarza idealnie wpisał się w architekturę ówczesnego śródmieścia, co można zobaczyć na przedwojennych pocztówkach z Oppeln.
U stóp Wilhelma I odbywały się uroczystości państwowe i obchody urodzin Wilhelma II, z okazji których znany opolski browarnik Friedalender podświetlał pomnik i przystrajał girlandami.
Nie zostały do końca wyjaśnione okoliczności zniknięcia pomnika Wilhelma I, prawdopodobnie nie został zniszczony zaraz po wojnie, lecz według relacji przedwojennych mieszkańców Oppeln zniknął sprzed gmachu rejencji na długo przed wkroczeniem Armii Czerwonej. Być może został zabrany do konserwacji, a wojenna zawierucha nie pozwoliła powrócić mu na swoje pierwotne miejsce? A może został celowo ukryty, tak jak zrobiono to we Wrocławiu z pomnikiem Fryderyka Wilhelma III?
Przy dzisiejszej ul. Książąt Opolskich, na wysokości Muzeum Diecezjalnego, znajdował się pomnik żołnierzy 23. Rezerwowego Pułku Piechoty poległych w I wojnie światowej. Autorami pomnika byli architekt Sattler i rzeźbiarz Breitenbach. Pomnik odsłonięto 16 września 1928 roku. Podczas uroczystości modlitwę odmówili przedstawiciele trzech wyznań: katolickiego, ewangelickiego i judaistycznego. Po modlitwie pomnik odsłonił nadburmistrz Ernst Berger. Uroczystość była wstępem do wizyty prezydenta Hindenburga, który na drugi dzień miał odwiedzić Oppeln. Pomnik przedstawiał nagiego (prócz hełmu na głowie) niemieckiego żołnierza, ciężko wspartego na dłoni, który zbierał siły do obrony ojczyzny. Stał na wysokim cokole, na którym widniał pamiątkowy napis. Pomnik wraz z wkroczeniem wojsk sowieckich został zrzucony z postumentu, a następnie usunięty.
To pomnik, który wzbudza największe emocje, a o jego zniknięciu krążą legendy. Pomnik ustawiono przed Ratuszem w 1936 roku. Postać Fryderyka została wyrzeźbiona przez Eduarda Uhlenhutha w 1862 roku, a cynkowy odlew postawiono w Przydrożu Małym koło Korfantowa, na pamiątkę podpisanego tamże w 1741 roku rozejmu między Fryderykiem Wielkim i austriackim feldmarszałkiem Neippergiem.
By ochronić pomnik przed niszczącym wpływem warunków atmosferycznych, został przeniesiony w 1880 roku do hallu pałacu, a niedługo potem, w 1891 roku, przetransportowano go do Opola, gdzie stanął w gmachu rejencji przy dzisiejszym placu Wolności. Tam stał aż do 1933 roku, z małą przerwą w latach plebiscytu, kiedy to w tym gmachu urzędowała Międzysojusznicza Komisja Rządząca i Plebiscytowa z francuskim generałem Henri La Rondem na czele, który to generał, niedarzący nadmierną sympatią Niemców, kazał usunąć pomnik z hallu.
W 1933 roku cynkowy posąg przewieziono do Gliwic i tam, po przecięciu na części, wykonano nowy odlew spiżowy. Odnowiony pomnik Fryderyka II Wielkiego stanął przed budynkiem Ratusza. Pomnik zwalono z cokołu w kwietniu 1945 roku, a następnie wrzucono do Młynówki. Mimo prac budowlanych prowadzonych w jej korycie nie odnaleziono pomnika. To kolejna zagadka czekająca na rozwiązanie.
Z mostu na wyspę Bolko widać ogromny głaz, dziś bezimienny, dawniej poświęcony Wilhelmowi II. Historia ta rozpoczyna się w 1913 roku, kiedy to mieszkańcy Oppeln "podarowali" park na wyspie cesarzowi Wilhelmowi II, o czym przypomina głaz, na którym można jeszcze dostrzec ślad po metalowej tablicy. Pomnik został wykonany przez znanego opolskiego kamieniarza Josefa Knauera i został odsłonięty 8 czerwca 1913 roku przy asyście władz miasta. Po tablicy z napisami nie ma śladu.
Na wyspie Bolko stał jeszcze jeden pomnik poświęcony opolskiemu architektowi Erichowi Schmidtowi, ufundowany przez Towarzystwo Upiększania Miasta i odsłonięty 15 maja 1927 roku. Głaz z metalowym medalionem został prawdopodobnie zniszczony, nie wiadomo, jakie były jego losy po 1945 roku, nie wiadomo też, gdzie dokładnie stał. Do tej pory odnaleziono tylko jedno zdjęcie go przedstawiające.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze