Zobacz największe katastrofy w historii [CO O NICH WIESZ?]

- Ten statek rzeczywiście jest niezatapialny? - Tak, proszę pani. Nawet sam Pan Bóg nie da rady go zatopić - tak miała wyglądać rozmowa jednego z członków załogi z pasażerką

Okazało się, że do klęski Titanica nie potrzeba było Pana Boga, wystarczyła góra lodowa. 

Autorka tekstu Joanna Pawlików drobiazgowo rekonstruuje rejs giganta, a zwłaszcza moment katastrofy i to, co działo się potem. Pisze też o pomyśle zbudowania transatlantyku i samych pracach przy nim.

Kilka minut przed północą zauważyli na drodze statku ciemny obiekt. Dzięki natychmiastowej komendzie: ?Prawo na burt! Cała wstecz!? nie doszło do czołowego zderzenia, jednak góra spowodowała serię rozszczelnień o prześwicie 1,2 m, na długości blisko 90 metrów. Od momentu zauważenia góry lodowej do zderzenia  minęło 37 sekund.

Miejsc w szalupach szybko zabrakło; na etapie budowy liniowca były plany, by wyposażyć go w 48 szalup mogących pomieścić 2886, koncepcja została jednak odrzucona z powodów finansowych. -Poświęciliśmy dwie godziny na dyskusje o dywanach w kabinach pierwszej klasy i piętnaście minut na problem szalup ratunkowych - po latach podsumował Alexander Carlisle.

Spośród 2228 osób podróżujących Titanikiem śmierć poniosło ponad 1500.

Na początku  XX wieku mieszkańcy Śląska kilkakrotnie stanęli w obliczu powodzi o katastrofalnym wymiarze - pisze w swoim tekście Łukasz Malkusz. - Szczególnie tragiczna w skutkach była ta z 1903 roku, a słuszność wyciągniętych wniosków i podjętych środków zaradczych miała sprawdzić  kolejna, z roku 1911.

W 1903 roku w Opolu powódź dotknęła przede wszystkim Zaodrze. Zalany i na kilka tygodni wyłączony został cmentarz miejski. Władze miasta przeprowadziły zbiórkę dla powodzian, wciągu miesiąca zebrano 13 594 marki.

Kanto, jeden z najważniejszych rejonów gospodarczych i najbardziej zaludnionych w Japonii, był we wrześniu 1923 roku świadkiem największej katastrofy naturalnej, jaka dotknęła wyspy japońskie w XX wieku. Wstrząsy, a także pożary i powodzie, które były ich następstwami, spowodowały śmierć tysięcy ludzi, pozbawiły dachu nad głową miliony mieszkańców stolicy kraju oraz sąsiednich miejscowości - pisze Michał Stolarczyk.

Trzęsienie miało miejsce w piątek 1 września 1923 roku, chwilę przed południem. Epicentrum znajdowało się  niedaleko wejścia do zatoki Tokijskiej, wkrótce pojawiła się dwunastometrowa fala tsunami. Budynki waląc się grzebały pod swoimi gruzami mieszkańców. Ludzie, którym udało się przeżyć same wstrząsy, a byli unieruchomieni np. przez fragment ściany, ginęli w szalejących pożarach, które wybuchały powodowane palącymi się piecami kuchennymi. To nie same wstrząsy zabiły wtedy najwięcej ludzi, ale właśnie pożary.

1 września stał się w Japonii Dniem Zapobiegania Klęskom Żywiołowym - w tym dniu Japończycy przeprowadzają ćwiczenia przypominające, jak im zapobiegać.

Zielony archipelag u wybrzeży Afryki, obmywany ciepłymi wodami Atlantyku - Wyspy Kanaryjskie. 27 marca 1977 roku w stronę Hiszpanii zmierzały dwa wielkie samoloty pasażerskie. Grupa 614 pasażerów wybierała się do wakacyjnego raju. Czekało ich piekło. Dwa boeingi 747 linii PanAm i KLM zostały awaryjnie skierowane na Teneryfę. W ciągu ośmiu minut najtragiczniejszy wypadek lotniczy wszechczasów  pochłonął życie 583 osób - pisze  Marcin Nowara.            

?O godzinie 17.06 piloci [kołujący  na lotnisku - red.] dostrzegli się w gęstej mgle z odległości kilkuset metrów. PanAm chciła jak najszybciej usunąć się z pasa - stanął bokiem do KLM, którego załoga próbowała desperacko  wystartować, żeby przelecieć nad PanAmem. Samolot KLM wpadł na niego z prędkością 290km na godzinę. Zmiażdżył górny pokład swoim podwoziem, przeleciał 150 metrów i uderzył w zimeie. Zatankowane uprzednio 55 ton paliwa spowodowało potężną eksplozję. W samolocie linii KLM zginęło 234 pasażerów i 14 członków załogi, nikt nie przeżył zderzenia. Lot przeżyła tylko jedna pasażerka, która wysiadła na Teneryfie, wcześniej kończąc swoja podróż. W samolocie PanAm w chwili wypadku zginęło 328 pasażerów i 7 członków załogi. Z katastrofy ocalało 61 osób.

Czarnobyl - to słowo już na zawsze będzie się kojarzyło z puszką Pandory XX wieku. Pożar reaktora nr 4 wiosną 1986 roku na zawsze zmienił oblicze światowej energetyki jądrowej. Katastrofa czarnobylska stała się przestrogą na przyszłość i jednocześnie elementem kultury masowej - pisze Cezary Kantek.

O 1,23 w czwartym bloku nastąpiły dwa wybuchy. Rozpoczął się pożar, podczas którego do atmosfery na wysokość 1030 metrów zostały wyrzucone promieniotwórcze izotopy pierwiastków takich jak jod, cez, stront, pluto. Skażeniu uległ obszar 146 tysięcy km kwadratowych. W wyniku wybuchu zginęło dwóch operatorów. Pierwszy zmarł na skutek urazów mechanicznych, drugi z powodu zawału serca. Promieniotwórcza chmura rozpoczęła swą podróż.

Tymi słowami piloci samolotu pasażerskiego Ił-62 M Tadeusz Kościuszko zakończył komunikację z obsługą lotów na warszawskim Okęciu. Chwilę potem doszło do największej pod względem liczby ofiar katastrofy w całej historii polskiego lotnictwa - pisze Paweł Wojtun.

Był 9 maja 1987 roku, idealna pogoda, a samolot jedną z najnowocześniejszych maszyn w parku PLLLOT.

Samolot leciał do Nowego Jorku. Dramat rozpoczął się w 23. minucie lotu, kiedy załoga zorientowała się, że doszło do uszkodzenia dwóch silników i hermetyzacji kadłuba. Rozpoczęła się dramatyczna walka o awaryjne lądowanie, przedtem jednak trzeba było zrzucić paliwo - zatankowano go 160 ton. Okazało się jednak, że nie działają mechanizmy odpowiedzialne za ten manewr.  Zawiodły także generatory prądu. W tylnej części maszyny wybuchł pożar.

O godzinie 11.12 samolot lecący z prędkością około 470 km na godzinę zaczął ścinać pierwsze drzewa Lasu Kabackiego... Szczątki maszyny zostały rozrzucone na przestrzeni 400 metrów. Zginęły 183 osoby. Pilotom zabrakło 40 sekund by dolecieć do lotniska.

Wydarzenia z sierpnia 1992 roku na długo pozostaną w pamięci strażaków biorących udział w  jednej z największych akcji gaśniczych w Europie Środkowo - Wschodniej po drugiej wojnie światowej. Kompleks leśny zajmujący powierzchnię około 50 tysięcy hektarów pomiędzy Gliwicami, Kędzierzynem - Koźlem a Rybnikiem stał się areną zmagań tysięcy strażaków, setek żołnierzy oraz cywilów z potężnym żywiołem - pisze Michał Oleszowski.     

Zginęły wówczas dwie osoby, spaliło się 10 tys. hektarów lasu, co groziło klęską ekologiczną.

Choć do dzisiaj nie ustalono jednoznacznie przyczyny pożaru, to zakłada się, że była to iskra spod kół przejeżdżającego pociągu - był 26 sierpnia 1992 roku.

 Pożar opanowano dopiero 30 sierpnia.

W akcji gaśniczej wzięło udział 5 tysięcy strażaków, 3200 żołnierzy z ciężkim sprzętem, 650 policjantów, 1280 członków Obrony Cywilnej, 450 pracowników leśnych, setki cywilów. Użyto 26 samolotów gaśniczych, ok1100 pojazdów pożarniczych, 50 cystern kolejowych, sześciu lokomotyw.

Śmierć ponieśli strażacy Andrzej Kaczyna i Andrzej Malinowski.

Teksty studentów można znaleźć pod adresem: http://historia.uni.opole.pl/biblioteka/docs/HiStory-5-%28kwiecien-2012%29.pdf