Największe gwiazdy Odry Opole [ZOBACZ]

W reprezentacji Polski zagrało 14 piłkarzy Odry Opole, w sumie wystąpili oni w 101 spotkaniach biało-czerwonych. Pierwszym z nich był Henryk ?Burza? Szczepański, który zadebiutował w kadrze w 1957 roku, a w koszulce z orzełkiem na piersi wystapił 28 razy (najwięcej z wszystkich zawodników Odry).

Był piłkarzem uniwersalnym mogącym grać zarówno w pomocy, jako stoper, czy boczny obrońca. Zanim trafił do Odry występował w Polonii Bydgoszcz i ŁKS-ie Łódź, z którym w 1958 roku zdobył mistrzostwo Polski, a dwa lata później został laureatem ?Złotych butów? w plebiscycie Sportu i wystąpił na igrzyskach w Rzymie. W Odrze grał w latach 1961-1965. Później był trenerem m.in. Gwardii Warszawa, Olimpii Poznań i Motoru Lublin.

To pierwszy z wielkich piłkarzy Odry, a tych w ciągu niemalże 67 lat istnienia było w Opolu co nie miara.

Takiego napastnika Odra nie miała nigdy wcześniej, ani nigdy później. Engelbert Jarek do dziś pozostaje żywą legendą niebiesko-czerwonych i nie ma się co dziwić, bo w ciągu 15 lat występów w opolskiej drużynie zagrał w aż 578 spotkaniach (w tym w 279 mistrzowskich) zdobywając 456 bramek (najwięcej w historii klubu). Trzykrotnie wystąpił także w meczach reprezentacji, podobnie jak Szczepański zagrał w IO w Rzymie w 1960 roku. Po zakończeniu kariery był także trenerem opolskiego zespołu.

Co ciekawe choć jest znany głownie jako napastnik, miał okazję zagrać także jako... bramkarz

Konrad Kornek mimo niezbyt rewelacyjnych warunków fizycznych jak na bramkarza (175 cm wzrostu) był jednym z największych golkiperów swoich czasów. Pochodzący z Luboszyc piłkarz swoją przygodę z futbolem rozpoczynał w LZS-ie Krzanowice, z którego w 1954 roku przeniósł się do Odry. Po pięciu latach gry trafił do Legii Warszawa, z którą święcił m.in. mistrzostwo Polki, by w 1961 roku powrócić do Opola i grać tutaj do zakończenia kariery (później występował jeszcze w amatorskich klubach w Stanach Zjednoczonych: Polonii Greenpoint i Cosmos Nowy Jork).

W reprezentacji narodowej wystąpił 15 razy, choć trzeba dodać, że tych meczów byłoby znaczbnie więcej gdyby nie fakt, że o miejsce między słupkami biało-czerwonych musiał walczyć z jednymi z najlepszych bramkarzy w historii naszego futbolu Edwardem Szymkowiakiem i Hubertem Kostką.

W reprezentacji zadebiutował 11 kwietnia 1962 roku w Paryżu w meczu z Francją wygranym przez Polaków 3:1 (w spotkaniu tym zagrał także inny zawodnik Odry Henryk Szczepański):

Choć Zbigniew Gut grał w reprezentacji kraju zaledwie przez dwa lata i w tylko 11 meczach jest jednym z najbardziej utytułowanych polskich piłkarzy . Miał niezwykłe szczęście, bo te dwa lata były jednymi z najlepszych w dziejach naszego futbolu. Zagrał w kadrze Kazimierza Górsiego na igrzyskach w Monachium (1972) i mistrzostwach świata w RFN (1974), dzięki czemu do dziś pozostaje jedynym Opolskim złotym medalistą olimpijskim, a na koncie ma także srebro (za trzecie miejsce) mistrzostw globu.

Obrońca o nieprzeciętnych warunkach szybkościowych, gdyby nie został piłkarzem mógłby spokojnie być lekkoatletą (100 metrów biegał w 11 sekund, w dal skakał ponad 7 metrów). Zanim trafił do Odry (w Opolu występował w latach 1968-1974) grał w Iskrze Wymiarki i Promieniu Żary, a później także w Lechu Poznań oraz kilku klubach we Francji. Zmarł w 2010 roku w Saint-Jean-de-Maurenne gdzie mieszkał.

Niezapomniane mistrzostwa świata 1974 roku (Gut wystapił w meczach z Haiti i Szwecją):

Młodsi kibice niebiesko-czerwonych z pewnością lepiej kojarzą jego syna Tadeusza, ale Tycowi juniorowi dużo jeszcze brakuje do osiągnięć ojca. Pochodzący z Milówki napastnik w Odrze występował przez dziewięć lat, później grał także we francuskich klubach US Valenciennes i Amiens S.C. W 1976 roku (wraz z Januszem Kupcewiczem) został królem strzelców II ligi (14 bramek). W reprezentacji Polski rozegrał jeden mecz w 1977 roku we Wrocławiu przeciwko Szwecji (2:1). Do dziś związany jest z naszym środowiskiem piłkarskim, nie tylko poprzez syna, jest bowiem kierownikiem opolskiego Centrum Sportu.

Tyc jest chyba jednym z najsłynniejszych ludzi pochodzących z Milówki, oczywiście obok braci Golec:

Roman Wójcicki przeszedł do historii polskiego futbolu jako jeden z najlepszych stoperów, a co ciekawe karierę piłkarską rozpoczynał jako napastnik, by później przesuwać się do tyłu i przez pomoc trafić do obrony. Dzięki temu nawet grając na pozycji stopera potrafił strzelać wiele bramek.

Piłkarz rodem z Nysy swoją przygodę z futbolem rozpoczynał w miejscowej Stali, z której trafił do Odry. Wraz z nią w 1977 roku zdobył Puchar Ligi, zadebiutował w ekstraklasie i reprezentacji Polski, a rok później pojechał na mistrzostwa świata do Argentyny (nie zagrał tam w żadnym spotkaniu). Po pięciu latach spędzonych w Opolu w 1980 roku przeniósł się do Śląska Wrocław, a później występowa także m.in. w Widzewie Łódź oraz niemieckiej Bundeslidze. W sumie w reprezentacji rozegrał 62 spotkania (dziewięć jako piłkarz Odry), zdobył trzecie miejsce na MŚ w Hiszpanii w 1982 roku, wystąpił także cztery lata później w Meksyku.

Mecz Polska - Anglia podczas MŚ 1986 (Wójcicki gra z numerem 3, w bramce inny zawodnik Odry Józef Młynarczyk):

Józef Młynarczyk do dziś pozostaje jednym z najbardziej utytułowanych i znanych polskich bramkarzy. Do Odry trafił z BKS-u Bielsko-Biała niejako razem z trenerem Antonim Piechniczkiem (obaj przenieśli się z Bielska-Białej do Opola w 1977 roku), a dwa lata później zadebiutowa w reprezentacji. W 1980 roku przeniósł się do Widzewa Łódź, z którym zdobył dwa mistrzostwa Polski i dotarł do półfinału Pucharu Europy. Później występowa także w SC Bastia i FC Porto (z tym klubem jako drugi Polak po Zbigniewie Bońku wywalczył Puchar Mistrzów).

W reprezentacji rozegrał 42 mecze, w tym dziewięć jako jej kapitan (grając w barwach Odry wystąpił w trzech spotkaniach).

Józef Młynarczyk vs. Ipswich Town (1980):

Józef Żymańczyk to chyba ostatni piłkarz Odry, którego w Opolu znają i rozpoznają chyba wszyscy, nie tylko kibice niebiesko-czerwonych. Choć nie zagrał nigdy w reprezentacji Polski (na trawie, grał w niej w halowej odmianie futbolu), a z Odrą nie wystąpił nigdy w ekstraklasie (występował w niej w barwach Ruchu Radzionków), każdy wie kto to jest "Żyman". Nic dziwnego, bo w Opolu grał przez aż 18 lat (najpierw w Gwardii, później w Odrze), przez wiele lat był także kapitanem niebiesko-czerwonych. Poza tym występował również w Unii Krapkowice, wspomnianym Ruchu Radzionków i... Polonii Toronto.