Na początku lipca 1997 roku na południu Polski, a także w Czechach i w Austrii padały niezwykle intensywne deszcze. Wezbrane wody Odry i Nysy Kłodzkiej pierwsze wsie zalały 6 lipca. Dzień później zalane zostało pierwsze miasto - Głuchołazy. Wtedy na miejscu pojawił się ówczesny premier Włodzimierz Cimoszewicz, który stwierdził, że "trzeba było się ubezpieczyć".
A deszcze nie przestawał padać. Według prognoz fala wezbrania miała dotrzeć do Opola w weekend 12-13 lipca. Dotarła w czwartek 10 lipca, siejąc straszliwe zniszczenie.
Ale tak naprawdę nikt do ostatniej chwili nie wierzył, że to może się stać. Że Odra sforsuje wały i zaleje miasto. Owszem, co jakiś czas zdarzało się, że woda zalewała piwnice. Ale nic więcej. Tymczasem wystarczyło kilka godzin, by część miasta leżąca po lewej stronie Odry znalazła się pod wodą (na zdjęciu widok na ul. Wrocławską od strony skrzyżowania z ul. Spychalskiego).
Dramat dotknął nie tylko mieszkańców Zaodrza, ale także osoby mieszkające na Pasiece. Wyspa znalazła się między Odrą a wezbraną Młynówką. Nie wszyscy potraktowali ostrzeżenia poważnie, przez co sporo osób straciło dobytek całego życia.
Ale ucierpieli też ci, którzy ostrzeżeń posłuchali i wywieźli z domów wszystko, co się dało. Woda bezlitośnie wymywała wszystko, co znajdowało w mieszkaniach mieszczących się na parterze, niszczyła podłogi i ściany. Pod wodą znalazły się m. in. lodowisko Toropol, szkoła muzyczna, siedziby "Nowej Trybuny Opolskiej" i Radia Opole, drukarnia Opolgrafu, biblioteka uniwersytecka i wojewódzka, Instytut Śląski oraz hotel Piast (na fotografii).
Straszliwie ucierpiało też zoo i mieszkańcy Wyspy Bolko. Pracownicy ogrodu starali się ratować zwierzęta. Woda jednak podnosiła się szybciej, niż ktokolwiek się spodziewał i część z mieszkańców zoo nie doczekała się ratunku.
Most na ul. Spychalskiego otwarto w lipcu 2002 roku. Wcześniej też można było tamtędy przejechać nad Kanałem Ulgi, ale nie była to przeprawa taka, jak teraz, lecz normalna droga ułożona na betonowych przepustach. Przedostanie się na drugi brzeg było możliwe rurami ciepłowniczymi, które są widoczne na zdjęciu. Było to jednak działanie bardzo ryzykowne.
Na rurach tych zatrzymywały się rzeczy niesione przez wodę. Zator omal ich nie przerwał. Po powodzi zapadła decyzja, by wybudować most, którego nie przykryje woda.
Ludzie, którzy zostali uwięzieni przez powódź w swoich mieszkaniach, wspominają, że w pamięć najbardziej zapadła im cisza, która w tym czasie ich otaczała. Był tylko szum wody, i to nie zawsze słyszalny.
I ogniska palone na dachach. By pokazać: "Żyjemy! Czekamy na pomoc!" (na zdjęciu bloki przy ul. Wrocławskiej).
Gdy wszyscy zdali sobie sprawę z tego, z jakim impetem płynie woda i jak szybko się podnosi, w sercu miasta ustawiono bariery z worków z piaskiem (tutaj u wylotu ul. Powolnego w ul. Krakowską), które miały chronić centrum przed szalejącym żywiołem.
Czy taka zapora by wystarczyła? Najpewniej nie. Ale na szczęście ostatecznie nie musieliśmy się o tym przekonać, bo woda poszła na drugą stronę miasta - Zaodrze.
Gdy woda zaczęła opadać, mieszkańcom ukazał się pełny obraz zniszczeń. Wszędzie pełno mułu. Wokół powywracane samochody. Przedmioty powywlekane przez wodę z domów.
I asfalt owinięty wokół latarni przy pawilonie As na Zaodrzu. Jakby dowodów na niszczycielską siłę żywiołu było mało. I ten straszliwy smród...
Po tym, jak opadła woda, zaczęło się szacowanie strat. Po pierwszym szoku nie zostało nic innego, jak zacząć porządki i odbudowę. Ludzie zaczęli wyrzucać zniszczone meble i przedmioty - o ile wcześniej nie zabrała ich woda (na zdjęciu porządki przy ul. 11 Listopada). Teraz w wielu miejscach nie ma śladu po wielkiej wodzie. Choć na elewacjach licznych budynków nadal widać ślady po tym, jak wysoko sięgała woda.
Mija 20 lat od Powodzi Tysiąclecia, pamięć o tym wydarzeniu wciąż jest żywa. Dlatego czekamy na Wasze wspomnienia z tego trudnego czasu. A także na zdjęcia i filmy. Przysyłajcie je na listy@opole.agora.pl
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze