Gdzie mieszkali znani opolanie. Może w twojej okolicy?

A oryginalnie Eduard Schnitzer to jeden z najbardziej znanych obywateli Opola. Wiadomo, że urodził się w kamienicy na dzisiejszej ul. Minorytów w rodzinie żydowsko- niemieckiej, a potem wraz z rodzicami przeniósł się w okolice Nysy. jego dom na Minorytów nie przetrwał próby czasu i dziś na dobrą sprawę nie wiadomo dokładnie gdzie stał.

Emin Pasza studiował w Berlinie i Wrocławiu by zostać lekarzem. Koleje jego losy nadają się na całkiem dobra powieść czy film. W swoim życiu był m.in. lekarzem w tureckiej armii, przeszedł z judaizmu, na protestantyzm, a potem jako dorosły człowiek na islam. Był tureckim gubernatorem Albanii, potem został wysłany do Afryki, gzdie niejednokrotnie podejmował swoje ekspedycje botaniczne i ornitologiczne. Docierał w miejsca, których nikt wcześniej nie znał, szukał źródeł Nilu. Został najprawdopodobniej zamordowany przez handlarza niewolników, jest też teza, że został zjedzony potem przez kanibali. maciej Borkowski, historyk: - Został zabity dlatego, że jako gubernator zwalczał niewolnictwo. W pewnych społecznościach afrykańskich zjedzenie kawałka ciała osoby wybitnej oznaczało, że przejmuje się jej walory, dobre cechy, więc być może jakaś część Emina Paszy została napoczęta. Ale ważniejsze od tego, czy został zjedzony, czy nie, jest to, jak się zapisał w pamięci Afrykanów. A zapisał się pozytywnie- podkreśla

Jego imieniem nazwano okazały hotel w Kampali a także jedna z zatok na Jeziorze Wiktorii.

Nie ma postaci związanej z Opolem, która w historii teatru zapisała się tak wyraźnie, jak Grotowski właśnie. Choć czasem wydaje się, że w mieście niewiele osób już o nim pamięta.

Grotowski na początku swojej kariery wynajmował mieszkanie na ulicy Pasiecznej, naprzeciwko kościoła ewangelickiego. na mieście mieszkania wynajmowali też jego aktorzy, którzy w różnych okresach swojego pobytu tutaj mieszkali też w Domu Aktora, a do historii przeszły już ich protesty związane z polityką mieszkaniową Opola.

Wszystko to nie przeszkodziło, by Grotowski stał się jedną z osób, która rozsławiła Opole.

Pojawił się tu w 1959 r. i objął kierownictwo artystyczne opolskiego Teatru 13 Rzędów. Sala o powierzchni dużego mieszkania mieściła 116 widzów.

W lutym 1962 r. teatr przyjął nazwę Laboratorium. W statucie za cel Grotowski postawił sobie "badanie na drodze praktycznych doświadczeń problemów techniczno-twórczych teatru, ze szczególnym uwzględnieniem sztuki aktora".

To właśnie przedstawienia zrealizowane w Opolu zalicza się do tych najważniejszych, jakie stworzył. Jego sława była międzynarodowa. Rok 2009 UNESCO ogłosiło rokiem Grotowskiego.

Jeden z najbardziej znanych na świecie teologów i znawców Talmudu w Opolu spędził 10 lat. Był pierwszym rabinem, jaki objął nowa synagogę w Opolu. Tu też powstało jego największe, do dziś cytowane dzieło: Istota judaizmu.

Napisał je w swoim mieszkaniu, w kamienicy na rogu Sienkiewicza i Sądowej.

- Chyba nigdy wcześniej i nigdy później nie powstała w Opolu praca tak świetna, tyle razy wznawiana i do dziś zachowująca walor naukowej świeżości, która przy okazji rozsławia Opole w świecie- podkreśla Maciej Borkowski.

Jego imieniem zostały nazwane liczne uczelnie żydowskie, a nawet asteroida 100047 Leobaeck.

Synagoga, którą objął Leo Baeck, była w dużej mierze zasługą Adolfa Wienera, który był opolskim rabinem przez 42 lata. To on zabiegał o budowę nowej synagogi- jednego z najbardziej charakterystycznych obiektów przedwojennego Opola. Mieszkał na dzisiejszej ulicy Książąt Opolskich 42, gdzie dziś mieści się Muzeum Diecezjalne. ta część miasta została zniszczona podczas wojny.

Fot. Rafał Mielnik / AG

Czasu nie przetrwała też synagoga, o którą zabiegał. Ostatnim jej rabinem był Felix Goldman, który został zmuszony przez hitlerowców do jej podpalenia w czasie Nocy Kryształowej. Ostatni rabin Opola mieszkał w kamienicy, której elewacja jest dziś częścią Miejskiej Biblioteki Publicznej.

O wybitnym opolskim fotografie Opole zaczęło sobie w ostatnim czasie przypominać. I bardzo dobrze, bo to on portretował przedwojennych opolan. A co więcej robił to tak dobrze, że został nawet fotografem cesarskim, dzięki czemu mógł fotografować najbardziej znanych ludzi w Niemczech.

Szacuje się że wykonał około pół miliona zdjęć, z czego większość w swoim atelier mieszczącym się w kamienicy na ul. Krakowskiej 34a. Kamienica nie przetrwała do naszych czasów.

Wybitny malarz, dotąd jako jedyny opolanin otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa.

Ratusz na swojej stronie internetowej do szczyci się wybitnym mieszkańcem miasta: Artysta podejmował tradycyjne motywy malarskie: pejzaże, sceny rodzajowe, portrety, zajmował się malarstwem metaforycznym. Podejmował próby z abstrakcją geometryczną, od połowy lat 60. zaczął malować ekspresyjne kompozycje figuratywne. Bohaterowie jego obrazów są malowani drapieżnie, ze wszystkimi ułomnościami, na pograniczu groteski. Jego portrety wnikliwie charakteryzują modela. W twórczości malarza jest wiele pejzaży, szczególnie chętnie wracał Bucki do widoków z rodzinnego Pińczowa (fascynacja miastem dzieciństwa). Inspiracją dla jego twórczości były stare zaułki Mirowa, koślawe chałupy, ludzie. Wszystko przedstawiał na swoich obrazach w poetyckim klimacie. Pod koniec życia podejmował tematykę religijną- czytamy.

Zmarł w 1983 roku, został odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi. Miasto uhonorowało go też pamiątkową tablicą na kamienicy przy ul. Franciszkańskiej.

Urodził się w Opolu. Mieszkał z rodzicami, którzy trudnili się skupem surowców wtórnych, na ul. 1 maja 6. W Opolu zaczynał się uczyć muzyki, a potem jako dorosły człowiek zdobył 2 Oskary za muzykę filmowa ( do Bulwaru zachodzącego Słońca oraz Miejsce pod Słońcem). Napisał ja zresztą do ok. 200 różnych produkcji, współpracował z największymi gwiazdami Hollywood. Zmarł na raka w 1967 roku.

W Opolu, na ul. Strzelców Bytomskich, urodził się także wybitny uczony Teodor Kaluza. Jego prace miały ponoć wpływ na samego Alberta Einsteina: - W swoich rozważaniach Einstein posługiwał się czasoprzestrzenią o specjalnych własnościach, tzw. przestrzenią Minkowskiego, która była odmienna od klasycznej trójwymiarowej przestrzeni mechaniki Newtona. Ale i to uogólnienie okazało się dla fizyków niewystarczające. Kolejny krok na tej drodze uczynił w 1919 r. Kaluza, badając fale elektromagnetyczne i grawitację w pięciowymiarowej przestrzeni. Wyniki były zaskakujące dla samego Einsteina, który był pod wrażeniem doniosłości i elegancji rozważań Kaluzy, młodego wówczas docenta z Królewca - twierdzi prof. Jan Kubik z Politechniki Opolskiej.

Przypomnijmy, że Theodor po ojcu odziedziczył nadzwyczajne zdolności językowe (znał 16 języków, z których najchętniej korzystał z arabskiego) i szerokie wykształcenie ogólne. Był najpierw profesorem matematyki na Uniwersytecie w Kilonii, a z Uniwersytetem w Getyndze był związany od 1935 r. do końca życia.