Często określany mianem najlepszego napastnika w dziejach naszego klubu. Przez 15 lat występów w Odrze zagrał w 578 spotkaniach (w tym w 279 mistrzowskich) zdobywając 456 bramek (najwięcej w historii Odry). Wspólnie z takimi zawodnikami jak Henryk Brejza, Norbert Gajda, Konrak Kornek czy też Henryk Szczepański stanowili trzon nie tylko opolskiej drużyny, ale i reprezentacji Polski. W sezonie 1963/1964 niebiesko-czerwoni z nimi w składzie zdobywając brązowy medal ligi zajęli najwyższe miejsce w historii występów w ekstraklasie. Dotarli także do półfinału Pucharu Intertoto. Jeszcze bliżej mistrzostwa drużyna była w 1960 roku (gdy występowali w niej również bracia Zygfryd i Bernard Blaut), jednakże porażka w ostatnim meczu spowodowała, iż opolanie wypadli za podium. Znany był z niezwykle eleganckiego stylu gry. Często po ostatnim gwizdku sędziego schodził z boiska w czystej koszulce.
Po zakończeniu kariery był także trenerem opolskiego zespołu.
Bernard i Zygfryd na szerokie wody futbolowego świata wypłynęli właśnie w Opolu. Zanim to jednak nastąpiło obaj mieli, na początku lat 60-tych, ogromny wpływ na poczynania Odry, która należała wtedy do ligowej elity. Obaj także zrobili spore kariery w innych klubach i choć to ten pierwszy jest bardziej rozpoznawalny w skali kraju, to jednak w naszym mieście kibice bardziej pamiętają o tym drugim, który po zawieszeniu butów piłkarskich był trenerem opolskiej ekipy .
Piłkarz w "czepku urodzony". Choć grał w reprezentacji zaledwie przez dwa lata i w tylko 11 meczach to jest jednym z najbardziej utytułowanych polskich piłkarzy w historii. Zagrał w kadrze Kazimierza Górskiego na olimpiadzie w Monachium (1972) i mistrzostwach świata w RFN (1974), dzięki czemu do dziś pozostaje jedynym opolskim złotym medalistą olimpijskim, a na koncie ma także srebro (za trzecie miejsce) mistrzostw globu. W Odrze występował przez sześć sezonów (1968-1974), w czasach gdy opolanie balansowali między I a II ligą. On jednak wprowadzał nowe standardy gry w defensywie. Dzięki swoim nieprzeciętnym warunkom szybkościowym potrafił zapędzać się w rejony pola karnego przeciwnika, a następnie dośrodkowywał w stronę napastników. Takie zagrywki najczęściej Odrze wychodziły na dobre. Poza boiskiem był jednak bardzo skromny i prowadził się zdecydowanie po sportowemu.
Występował u nas niemalże przez całą dekadę lat 70-tych będąc prawdziwym łowcą goli i królem pola karnego. Mówiło się o nim, że piłka wręcz go szukała pod bramką rywali. Gdy jednak nie otrzymywał piłek potrafił sam sobie wykreować sytuację, które później rzadko marnował. Do tego znany był ze swego walecznego charakteru, przez co nie raz potrafił natchnąć swoją drużynę do wygranej. W 1976 roku został królem strzelców II ligi. Do dziś związany jest z naszym środowiskiem piłkarskim, albowiem pełni funkcję kierownika opolskiego Centrum Sportu.
Grał w Odrze przez trzy lata i w tym czasie zdołał sobie wyrobić opinię jednego z najlepszych golkiperów w Polsce. Jeszcze za czasów bronienia bramki niebiesko-czerwonych zasłużył sobie na powołanie do reprezentacji Polski, a później przeniósł się czołowej polskiej drużyny: Widzewa Łódź. Z drugiej strony, za jego czasów - i w sporej mierze dzięki jego świetnym interwencjom - Odra też należała do krajowej czołówki. Choćby w sezonie 1978/79 była mistrzem jesieni, jednak kolejna runda nie była już tak udana i rozgrywki ligowe Odra zakończyła na piątym miejscu. Sam Młynarczyk wzbudzał szacunek o opolskich kibiców swoim poświęceniem. Nigdy nie miał oporów przed tym, by wybiec z bramki i rzucić się pod nogi nadbiegającego rywala, nie czuł strach także gdy musiał walczyć o piłkę w nieprawdopodobnych spięciach podbramkowych.
On z kolei przeszedł do historii polskiego futbolu jako jeden z najlepszych środkowych defensorów. Tym bardziej, że jak na ,,stopera" był wyjątkowo bramkostrzelny. W Odrze spędził pięć lat (1975-80) i wyrobił sobie opinię prawdziwego twardziela. Trener Antoni Piechniczek ufał mu na tyle, że już w wieku zaledwie 21 lat powierzył opaskę kapitana zespołu.
Chyba nie ma kibica sportu w Opolu kto nie kojarzyłby ,,Żymana?. To ostatnia ikona piłki nożnej w naszym mieście. Choć w Odrze pojawił się dopiero w wieku 28 lat to szybko zaskarbił sobie wielką sympatię kibiców. Filigranowy napastnik w każdym meczu dawał bowiem z siebie wszystko. Swoją miłość do klubu podkreślił tatuażem na ramieniu w postaci kolorowego herbu Odry.
Po zakończeniu kariery przez tego ostatniego to właśnie na niego spadła rola postaci numer jeden w Odrze. Już wcześniej jednak kilka razy przeżywał z nią chwilę prawdziwego triumfu, ale było i parę gorzkich porażek. W wieku 22 awansował z drużyną do II ligi, ale po jednym sezonie wróciła ona na trzeci poziom. Po rundzie jesiennej doszło do fuzji z Vartą Namysłów i w Opolu znów mieliśmy zaplecze ekstraklasy. Tyle że Tracz, podobnie jak inni ,,miejscowi?, poszedł wówczas w odstawkę. Nie obraził się jednak i gdy klub był na skraju przepaści razem z kolegami z Odry robił wszystko by ją uratować. W nagrodę już jako kapitan wprowadził drużynę ponownie na zaplecze ekstraklasy.
Prawdziwy lider Odry. Aktualny pobyt w klubie z ul. Oleskiej jest już jego trzecim w karierze. Popularny ,,Copa" (na zdjęciu po prawej) potrafi zarówno ofiarnie bronić dostępu do swojej bramki, jak i w razie potrzeby powędrować w pole karne przeciwnika i tam przechylić losy meczu. Znany ze swego nieustępliwego stylu gry, często nie boi się włożyć głowy tam gdzie ktoś inny nie włożyłby nawet nogi. Teraz wierzymy, że wreszcie wprowadzi Odrę do II ligi.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze