Stacja powstała w 1915 roku, w okolicach Dworca Wschodniego, pomiędzy dzisiejszą ulicą Oleską a Orląt Lwowskich. Zajmowała 18 hektarów.
Wybudowanie jej to była konieczność wynikająca ze specyfiki prowadzonych działań wojskowych podczas I wojny światowej - mówi Urszula Zajączkowska, dyrektorka Muzeum Śląska Opolskiego.
Żołnierze miesiącami przebywali w okopach, odnosili rany, chorowali, dochodziło u nich do przeróżnych zakażeń. O zachowaniu jakiejkolwiek higieny nie było mowy. Największą uciążliwością były wszy. Ci ludzie po powrocie z frontu musieli znaleźć się w miejscu, gdzie mogliby dojść do siebie - opowiada.
Spora część żołnierzy kwalifikowała się do pobytu w szpitalu, ale jak podkreśla Zajączkowska, Opole było w tym czasie praktycznie jednym wielkim szpitalem dla żołnierzy; na cele szpitalne anektowano np. szkoły, bo szpital garnizonowy liczył jedynie 66 łóżek.
Opole było też dużym węzłem kolejowym, mieściły się tu także koszary 63. pułku piechoty. To sprawiło, że właśnie do Opola trafiało sporo żołnierzy wycofywanych z pola walki wymagających opieki medycznej. Dlatego miasto, na żądanie władz wojskowych, zdecydowało się na budowę specjalnej stacji kwarantanny. Do budowy zatrudniono rosyjskich jeńców wojennych.
Duże drewniane baraki okolone zostały wysokim, dwumetrowym ogrodzeniem.
Najważniejszymi punktami stacji były: pralnia i pomieszczenia do dezynfekcji, a także odwszalnia, łaźnia, punkt fryzjerski. Zorganizowano też kantynę.
Przepustowość Królewskiego Zakładu Uzdrawiającego była ogromna - opowiada Urszula Zajączkowska. W ciągu doby przewijało się przez nią około 12 tysięcy osób. W tym czasie żołnierze musieli pozbyć się starej odzieży, wykąpać się, przejść przez punkt dezynfekcji, byli goleni, strzyżeni, dostawali czystą odzież.
Po tym wszystkim musieli stację opuścić, co rodziło problem z zakwaterowaniem ich w mieście.
Bo Opole nie było na to przygotowane. Początkowo wykorzystywano kwatery prywatne, jednak opolanie nie bardzo chcieli przyjmować do siebie żołnierzy, bowiem dzienna stawka, jaką im za to proponowano, była zbyt niska i nie pokrywała kosztów utrzymania, a przede wszystkim wyżywienia, zaznacza Zajączkowska.
Stację więc rozbudowano, powiększając o jadłodajnię i baraki z pryczami, oraz uruchomiono specjalne kwatery wojskowe bez angażowania w to mieszkańców. Było więc gdzie odpocząć, posilić się i dojść do siebie.
Obsługę stacji zapewniało czterystu żołnierzy, którzy najlepiej rozumieli potrzeby swoich towarzyszy.
Z końcem wojny stacja przestała być potrzebna, drewniane baraki zostały rozebrane.
Pocztówki autorstwa Maksa Glauera przedstawiające Królewski Zakład Uzdrawiający udostępnił nam opolski wydawca Bogusław Szybkowski.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)