Zacznijmy od pierzei zachodniej (dla skrupulatności warto podać, że mieściły się na niej domy oznaczone numerami od 1 do 10). To prawdziwie trunkowa pierzeja opolskiego rynku. Znajdowało się przy niej bowiem zawsze kilka lokali z wyszynkiem. Najsławniejszym była bez wątpienia winiarnia Siwinny pod numerami 5 i 6. Swoich zwolenników miały także restauracje Hermanna Holda (pod numerem 4) i Juliusa Effnera (pod 7).
Pierzeja północna (numery 11-15) to dla opolan niezmiennie przez lata Strona pod Orłem Adlerseite. Nazwa to bardzo łatwa do wyjaśnienia ? pod numerem 11 przez wiele lat mieścił się bowiem znany hotel Pod Czarnym Orłem. Jego sale pamiętały wiele wspaniałych bali, komersów i uroczystości. Stanąć w hotelu Zum Schwarzen Adler bardzo długo znaczyło zamieszkać w najlepszym opolskim hotelu.
Numer 11 na opolskim rynku był bardzo dobrym adresem ? elegancki sklep obuwniczy miała tutaj firma Conrad Tack, a od roku 1911 wytworne opolskie damy przychodziły do sklepu bieliźniarskiego Eugena Goldmanna. Północna pierzeja opolskiego rynku była pierzeją najlepiej strzeżoną ? vis-a-vis znajdował się bowiem główny rynkowy posterunek policji ? groźna Hauptwache.
Pierzeja wschodnia to dwa sławne adresy ? pod numerem 16 wiele lat funkcjonowała drukarnia rodziny Raabe, a pod numerem 25 u schyłku wieku XIX ochoczo biegały dzieci, by nasycić oczy pięknymi zabawkami ze sklepu Heinricha Geyera. Tatusiów tychże dzieci bardziej interesował jednak adres wcześniejszy ? Rynek 24 ? i wonne cygara ze sklepu Carla Lichhorna.
Strona południowa rynku to też adresy sławne. Pod numerem 30/31 handel winem posiadał przez lata Salomon Kassel, którego następców wygnał z Opola nazistowski totalitaryzm. Amatorzy kawy natomiast kierowali swe kroki pod numer 26 do kawiarni Lindau i Winterfeld, a koneserzy dobrego obuwia do sklepu Schymaindy.
Urodę rynku psuły, aż do przełomu lat 20. i 30. XX wieku, domki przylegające do ratusza, nazywane Rathaushäuser. Na starych fotografiach widać domy niezbyt urodziwe, a niektórym niewiele zapewne brakuje do miana ruder. Między domkami ratuszowymi, naprzeciwko zachodniej pierzei, znajdowało się miejsce nazywane przez opolan kramami (Am Kramen). Zakutane w chusty handlarki sprzedawały tu owoce, warzywa, kwiaty, galanterię skórzaną. Ostatni z domów przy ratuszu nosił numer 44 i był siedzibą sławnego opolskiego szewca Carla Paula. W powszechnej opinii opolan robił on buty bardzo trudne do zdarcia.
Mieszkanie przy opolskim rynku nobilitowało i dawało prestiż. Na początku wieku XX mieszkanie w rynku posiadali między innymi lekarz doktor Johannes Dittel, zamożni kupcy Max Gurassa, Salo Lewy i Hermann Schlesinger i znani opolscy rzemieślnicy Georg Kulchon, Theodor Kaczmarek i Karl Gattke. Swoje atelier miała w rynku także malarka Hedwig Grabowski.
Niektóre kamienice kosztowały bardzo drogo ? w roku 1909 dom pod numerem dziesięć za 100 tysięcy marek kupił Karl Poppelauer, natomiast dom pod numerem 29 za 57 tysięcy nabył Salo Lewy. Sporo kosztowały także domy pod numerami 5 i 6. Ten pierwszy kupił, za 36 tysięcy marek w październiku 1906 roku restaurator Prauss, drugi dom natomiast, za 42 tysiące, stał się w tym samym roku własnością kuśnierza Kulchona
Rynek opolski był centralnym miejscem Opola. Na starych fotografiach widać spacerujące statecznie mieszczańskie pary, bawiące się dzieci i czuwających nad porządkiem policjantów. W dni targowe, aż po wczesne lata 30. XX wieku, rynek zmieniał się całkowicie ? wśród kramów i wozów z towarami tłoczyły się kobiety w śląskich mazelonkach, a w powietrzu słychać było powszechnie gwarę śląską.
Centralne miejsce rynku zajmował ratusz. Chadzano doń i w sprawach urzędowych i przez wiele lat do sali teatralnej.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
