Muzeum otwarto 4 listopada 1900 roku. Pierwotnie mieściło się ono w nieistniejącym już dziś budynku Wyższej Szkoły dla Dziewcząt przy dzisiejszej ul. Ozimskiej, zaś inicjatorami jego powstania byli m.in. ówczesny burmistrz Arthur Pagels oraz przewodniczący rady miejskiej Paul Vogt. Pierwsze zbiory pochodziły głównie z wykopalisk, ale obejmowały także okazy etnograficzne czy broń pruską. Później muzeum kilkukrotnie zmieniało swoją lokalizację by w 1932 roku osiąść w dawnym kolegium jezuickim przy Małym Rynku. Już wtedy odwiedzało je nawet 16 tys osób rocznie Muzeum funkcjonowało jako Stadtisch Museum Oppeln do stycznia 1945 roku. Jego reaktywacja nastąpiła we wrześniu 1946 roku. Nazwa Muzeum Śląska Opolskiego oficjalnie pojawiła się w 1950 roku.
W roku 1900 Opole miało 30115 mieszkańców i zajmowało powierzchnię 17,76 kilometrów kwadratowych. Rok wcześniej powierzchnia była o połowę mniejsza, jednak po włączeniu do miasta wsi Sacrau, czyli dzisiejszego Zakrzowa, Opole uzyskało także status powiatu miejskiego. Niemal 75 proc mieszkańców stanowili katolicy, 23 proc ewangelicy a nieco ponad 2 proc żydzi. Jeśli chodzi o język, to 75 proc mieszkańców znało tylko język Niemiecki, 19 proc tylko język polski a blisko 5 proc. oba te języki.
W 1900 roku zakończono budowę nowego dworca kolejowego. Projekt zawierał w sobie elementy neoklasycyzmu, secesji i neogotyku. Jego autorem był berliński architekt Paul Toemer. Wtedy powstał główny hol kasowy o wysokości ponad dwóch pięter. Już wtedy Opole posiadało połączenia kolejowe z najważniejszymi miastami, z opolskiego dworca codziennie odjeżdżało niemal 60 pociągów.
Opole nazywano często miastem urzędników oraz miastem garnizonów (Garnisonsstadt). Źródłem tej drugiej nazwy był 63. Pułk Piechoty który stacjonował w koszarach przy ul. Plebiscytowej, które powstały w latach 1896-98. Wśród mieszkańców miasta w 1900 roku było niemal 2 tys wojskowych.
W 1900 roku w Opolu funkcjonowały cztery cementownie - Pringsheima przy ul. Marka z Jemielnicy, Giesela w rejonie dworca kolejowego, Grundamanna przy ul. Struga oraz cementownia na Zakrzowie, którą potem zastąpiła cementownia Odra. Oprócz tego w mieście były dwa szpitale, pięć szkół elementarnych, dwie szkoły średnie dla dziewcząt i gimnazjum dla chłopców. Ponadto cztery browary, osiem hoteli, siedem drukarni a także kilka księgarń i aptek.
W 1896 roku ukończono budowę wieży ciśnień przy ul. Oleskiej. Autorem jej projektu był inż. Walter Pfefer. W latach 1899-1900 powstały także dwie wieże opolskiej katedry (wtedy kościoła pw. Św. Krzyża). Zaprojektowane w stylu neogotyckim wieże osiągały 73 metry wysokości, co sprawiało, że katedra była najwyższym budynkiem w mieście.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze