Połączenie sił kilku ugrupowań pod szyldem Zjednoczonej Lewicy miało im zapewnić sukces w walce o miejsce w Sejmie. Okazało się, że lewica nie przekroczyła w skali kraju 8-procentowego progu wyborczego, jaki stawiany jest przed koalicyjnymi komitetami wyborczymi. W woj. opolskim lewica też nie przekroczyła tego progu. Już samo to kwalifikuje się na miano jednego z największych politycznych kitów minionego roku.
Gdyby stało się inaczej, a ZL przekroczyła próg w skali kraju i regionu, to i tak mielibyśmy tutaj kandydatów do tego miana. Okazało się bowiem, że Anna Kubica z Twojego Ruchu, jedynka opolskiej listy lewicy i jednocześnie ?spadochroniarka? z Wrocławia, która wcześniej z regionem nie miała wiele wspólnego, uzyskała lepszy wynik, jak Tomasz Garbowski z SLD, który w Sejmie był przez 10 lat. Trudno o bardziej wyrazisty przykład tego, jak wiele w ciągu roku stracił jeden z czołowych ludzi Sojuszu w woj. opolskim.
Będąc przy lewicy, nie można też nie wspomnieć o wyniku Adam Kępińskiego, w minionej kadencji posła (do Sejmu dostał się z listy partii Janusza Palikota, w jakiś czas potem zasilił szeregi SLD), który w poprzednich wyborach kandydował na senatora pod szyldem własnego komitetu. W okręgu obejmującym Opole i powiat opolski miał ośmioro konkurentów, zajął 6. miejsce, przegrywając m. in. z niezależnym Łukaszem Denysem, Piotrem Wachem z Nowoczesnej czy Różą Malik z Mniejszości Niemieckiej. Teraz Kępiński, najwyraźniej nie widząc miejsca pokazanego przez wyborców, ubiega się o fotel szefa SLD.
Sanocki podkreśla, że to on przed laty zaraził Pawła Kukiza ideą Jednomandatowych Okręgów Wyborczych. Były burmistrz Nysy miał być też jednym z głównych inspiratorów startu muzyka w wyborach na prezydenta RP. Kukiz zagospodarował antyestablishmentowy elektorat i uzyskał zaskakująco dobre, trzecie miejsce. Decyzja o wystawieniu własnych list w wyborach do Sejmu nie była zaskoczeniem, podobnie jak pierwsze miejsce dla Sanockiego na Opolszczyźnie (choć przez pewien czas spekulowano, że nysanin będzie wystawiony w innym okręgu).
Sanocki mandat posła zdobył, a dzień po zaprzysiężeniu w Sejmie nie wszedł do klubu parlamentarnego Kukiz'15. Powód? Uznał, że nie podoba mu się, iż Kukiz tworzy formację wodzowską, choć sam chciał zwalczać podobnie działające partie polityczne. Przekonywał, że dzięki temu będzie mógł być w pełni niezależny, ponieważ to niezależność zawsze była dla niego najważniejsza.
Tak szybkiej zmiany frontu jeszcze chyba wśród opolskich posłów nie mieliśmy. Ale to nie jedyne, dlaczego poseł Sanocki zasłużył na miano politycznego kitu minionego roku. To także wniosek o to, by parlament kończył pracę w piątek w południe, bycie przyłapanym na przysypianiu w sejmowej ławie, czy głosowanie za PiS-owską ustawą ws. Trybunału Konstytucyjnego.
Poseł błysnął też na lokalnym podwórku, gdy nie przebierając w słowach rugał strażników miejskich i ich komendanta z Nysy za to, że założyli mu blokadę na koło po tym, jak przy szpitalu zaparkował na zakazie. Rozdawanie w Sejmie opłatków na znak świątecznego pojednania, apelując o tonowanie emocji towarzyszących obradom, trudno więc uznać za coś innego, jak próbę zwrócenia na siebie uwagi.
Po tym, gdy rok temu zajął drugie miejsce w walce o fotel prezydenta Opola, Ociepa miał prawo poczuć wiatr w żagle. Szczególnie, że pomimo wielu gorzkich słów, jakie wymienili z Arkadiuszem Wiśniewskim w trakcie kampanii, to szybko potrafili zakopać topór wojenny i sformować nieformalną koalicję w radzie miasta. Można się było jednak spodziewać, że ambitny Ociepa na tym nie poprzestanie.
Okazja przyszła jesienią. Ponieważ wiadomo było, że na liście prawicy (Ociepa jest w zarządzie Polski Razem Jarosława Gowina) będzie ciasno, przewodniczący rady miasta wysondował temat startu do Senatu. Wyszło z niego, że ma spore szanse na mandat. Nieoficjalnie mówiono nawet, że ma notowania wyższe, niż Piotr Wach z Platformy, który w Senacie zasiadał od trzech kadencji.
Dlatego też Ociepa w kampanii skupił się na punktowaniu Wacha (za każdym razem podkreślał, że chodzi o tego z PO, bowiem w okręgu obejmującym Opole i powiat opolski o mandat senatora walczył też Piotr Wach z Nowoczesnej). Praktycznie nie było dnia, by Ociepa nie zorganizował konferencji na temat Wacha, zarzucając mu brak aktywności w parlamencie.
Ociepa był praktycznie pewien wygranej. Na mieście zawisły nawet plakaty, na których niczym mąż stanu podpisuje dokumenty. Okazało się, że na tej kampanijnej wizji się skończyło. Piotr Wach został senatorem po raz czwarty, a Ociepa - nie pierwszy raz - musiał zadowolić się mianem tylko drugiego.
Przez wiele lat woj. opolskie uchodziło za jeden z bastionów Platformy Obywatelskiej. Niezależnie od tego, co działo się w kraju, PO w naszym regionie osiągała najlepszy wynik. Tak było do minionej jesieni, gdy Platforma nieznacznie, ale jednak przegrała z PiS.
Oczywiście śledząc wyniki z poprzednich lat można się było spodziewać, że ten moment w końcu nastąpi. Przewaga PO nad PiS topniała z wyborów na wybory. Mimo to lokalnym działaczom nie zaświeciła się czerwona lampka ostrzegawcza. Albo ją widzieli, ale zignorowali, bo przecież tutaj zwycięstwa z reguły przychodziły bez wysiłku. Trudno więc nie uznać przegranej z odwiecznym konkurentem za jeden z największych politycznych kitów 2015 roku.
Arkadiusz Wiśniewski do wyborów samorządowych szedł deklarując, że wprowadzi nowe standardy w ratuszu. Jeśli nowym standardem miało być ogłaszanie konkursu na nowo tworzone stanowiska, których wynik był znany długo przed ich rozstrzygnięciem (wygrywali ludzie z otoczenia prezydenta), to faktycznie udało się to osiągnąć.
Oczywiście nie jest to nic zaskakującego, wszak każda władza postępuje podobnie, chcąc mieć swoich ludzi na stanowiskach. Mimo to konkursy w ratuszu to jeden z kitów minionego roku. Bo konkursami były tylko z nazwy.
W parlamencie zasiadał nieprzerwanie od 1997 roku. Jeszcze do sierpnia wszystko wskazywało na to, że po raz kolejny będzie walczył o szóstą już kadencję w sejmie. Nagle ogłosił, że zabraknie go na liście Platformy. - Czuję się wypalony - tłumaczył wtedy Tadeusz Jarmuziewicz. Jego rezygnacja ze startu w wyborach parlamentarnych była bez wątpienia jednym z najgorętszych newsów opolskiej polityki w ubiegłym roku.
- Bez cienia ironii dziękuję wszystkim tym, którzy pięć razy wybierali mnie do Sejmu. To niemałe osiągnięcie, szczególnie że nigdy nie byłem jedynką. Leszek Korzeniowski [lider partii w regionie - dop. red.] zawsze tego skrupulatnie pilnował - żartował Jarmuziewicz. - Ale po 18 latach pracy w parlamencie może dojść do tak zwanego zmęczenia materiału. Ja się czuję wypalony. Stąd decyzja o rezygnacji ze startu - tłumaczył.
Jarmuziewicz zaczynał karierę poselską jako reprezentant Unii Wolności. W 2001 roku dołączył do Platformy Obywatelskiej, a kilka lat temu zamarzyło mu się, że zostanie prezydentem Opola. Decyzja o walce o to stanowisko była początkiem końca Jarmuziewicza. Podczas wyborów samorządowych nie przeszedł nawet do drugiej tury.
Choć obiekt sportowy, to sprawa zdecydowanie polityczna. W ubiegłym roku udało się zdobyć 7 mln zł na remont opolskiej hali widowiskowo-sportowej, choć wcześniej ministerstwo sportu wiele razy wykreślało tę inwestycję ze swoich planów.
Remont Okrąglaka wart 30,4 mln zł został jednak wpisany do Programu inwestycji o szczególnym znaczeniu dla sportu i jest dofinansowany z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej. Ratusz starał się o dotację w wysokości 11 mln zł. - Otrzymaliśmy wprawdzie mniejsze dofinansowanie, ale traktuję to jak wielki sukces całego opolskiego środowiska sportowego, które włączyło się w działania na rzecz pozyskania tych pieniędzy - mówił były już wiceprezydent Opola Janusz Kowalski.
Działania koordynował powołany przez prezydenta Opola Arkadiusza Wiśniewskiego wydział sportu. - Jednym z naszych głównych zadań było przekonanie ministerstwa, że nasza hala po remoncie będzie miała strategiczne znaczenie dla całego sportu w regionie - tłumaczył Kowalski.
W Okrąglaku po zakończeniu remontu swoje mecze mają rozgrywać m.in. szczypiorniści Gwardii Opole. Niewykluczone, że organizowane tam będą również mecze opolskich siatkarek i koszykarzy.
Trudno wskazać największego przegranego wyborów parlamentarnych, bo ta lista jest długa. Z pewnością największym zwycięzcą jest poseł Zjednoczonej Prawicy Patryk Jaki. Odniósł symboliczny sukces, otrzymując prawie 30 tys. głosów - najwięcej ze wszystkich posłów. Ale, co ważniejsze, takiego poparcia na Opolszczyźnie nie otrzymał jeszcze nigdy człowiek startujący z listy PiS. A Jaki wygrał nie tylko w regionie, ale i w Opolu, gdzie mimo wszystko triumfowała Platforma.
Ale to tylko część jego sukcesu. Patryk Jaki otrzymał prawie dwa razy więcej głosów niż lider opolskich struktur PiS Sławomir Kłosowski, który startował z drugiego miejsca, i trzy razy więcej głosów niż Jerzy Żyżyński, jedynka listy PiS przysłana tutaj z Warszawy. To na prawicy wręcz symboliczne wydarzenie.
Zwieńczeniem tego sukcesu była nominacja posła Jakiego na stanowisko sekretarza stanu w ministerstwie sprawiedliwości.
Bez wątpienia gwiazdą polityki w Opolu stał się Janusz Kowalski. jego nominacja na wiceprezydenta Opola wzbudzała wiele kontrowersji, przez 12 miesięcy on sam udowodnił, że potrafi być na tym stanowisku konsekwentny.
Nawet najwięksi wrogowie muszą przyznać, że Kowalski opracował kilka reform w sferach, które od lat takiej reformy na próżno oczekiwały. W sporcie to długoletnie umowy ratusza z klubami, dofinansowywanie tylko flagowych klubów, wreszcie uzależnianie wysokości dofinansowania od wyników to zasady, które z pewnością mogą zmienić opolski sport. problem w tym, że wprowadzenie tych zmian wstrzymali radni, którzy postawili bardziej na politykę niż na dobro miasta. Ale to nie wina Kowalskiego.
Były wiceprezydent zmienił też zasady przyznawania mieszkań komunalnych i wprowadził program oddłużania ich najemców.
Z pewnością jeszcze przez wiele lat będziemy zauważać efekty 12 miesięcy pracy wiceprezydenta Kowalskiego, który teraz pełni funkcję prokurenta w PGNiG.
Wybory parlamentarne wymieniły połowę opolskich posłów, ostał się tylko jeden senator z poprzedniej kadencji.
Platforma straciła dwa mandaty poselskie, ale także dwóch senatorów. Wybronił się w Opolu tylko prof. Piotr Wach.
Z szóstki dotychczasowych posłów PO na ul. Wiejską do Warszawy wróciło tylko dwóch: Leszek Korzeniowski i Rajmund Miller.
Tadeusz Jarmuziewicz zrezygnował ze startu w wyborach. Z pozostałej trójki tylko Brygida Kolenda-Łabuś otarła się o mandat. Otrzymała 7891 głosów, czyli o niespełna 600 mniej od Ryszarda Wilczyńskiego, który został nowym posłem PO. Na Janinę Okrągły zagłosowało 5566 osób, a na Łukasza Tuska zaledwie 2363 osoby. Mandat dla PO wywalczył też członek zarządu województwa Tomasz Kostuś.
Mandaty na Opolszczyźnie wywalczyły też ugrupowania Pawła Kukiza i Ryszarda Petru. Pierwszy do Sejmu wprowadził doskonale znanego w województwie byłego burmistrza Nysy Janusza Sanockiego i kompletnie nieznanego 29-letniego prawnika z Brzegu Pawła Grabowskiego. Posłem Nowoczesnej został Witold Zembaczyński, radny Opola i syn Ryszarda Zembaczyńskiego, byłego prezydenta miasta.
W PiS mandaty utrzymali: Sławomir Kłosowski, Patryk Jaki i Józef Żyżyński. Nowym posłem tej partii jest Antoni Duda.
Niezwykły status quo utrzymuje Mniejszość Niemiecka. To już trzecie wybory z rzędu, gdy jej wynik oscyluje w okolicach 8 proc., ma jednego posła i niezmiennie jest to Ryszard Galla.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze