24 stycznia obchodziliśmy 71 rocznicę upadku Twierdzy Opole.
Festung Oppeln miało być jednym z tzw. łamaczy fal, który miał wikłać wojska radzieckie w długie i wyczerpujące walki, jednak już 22 stycznia okazało się, że Opole nie jest dostatecznie przygotowane do obrony miasta, a dzień później Niemcy przenoszą punkt dowodzenia do koszar na Półwsi zostawiając centrum prawobrzeżnego Opola wojskom radzieckim, które do 4 rano całkowicie opanowały tę część miasta. Ostatecznie koniec walk w Opolu datuje się na początek lutego, jednak za datę upadku Festung Oppeln uważa się moment wycofania się wojsk niemieckich, a tym samym oddanie centrum miasta w ręce armii radzieckiej.
Z perspektywy mieszkańca Opola data powinna być ważna choćby ze względu na fakt, że również mieszkańcy bronili twierdzy. Podczas ofensywy cywile byli mordowani, a osoby, które zdążyły uciec w obawie o życie swoje i swoich najbliższych, czyli prawie 60 tysięcy ludzi, żyły z dala od rodzinnego domu. 24 stycznia rano, po dotarciu czerwonoarmistów do ówczesnego centrum miasta, zniszczona została praktycznie cała prawobrzeżna część Opola. To jeden z najbardziej dramatycznych momentów w historii miasta.
To legenda Opola i jednocześnie najbardziej znany burmistrz, czterokrotnie wybierany na kadencję w latach 1952-1965. Dzięki Karolowi Musiołowi miasto powstało z gruzów m.in.: odbudował Rynek, postawił most na wyspę Bolko - przywieziony z Nowego Sącza w 1959 r., most ?biały" na Zaodrze w 1962 r. przywieziony ze Szczecina, odbudował ogród zoologiczny.
Opolanie najbardziej pamiętają go za podjęcie decyzji o budowie amfiteatru, szkoły muzycznej a także za organizację Dni Opola oraz Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki, który promował Opole w całym kraju. Karol Musioł był także założycielem i pierwszym prezesem Towarzystwa Przyjaciół Opola
Urodził się 27 października 1905 roku.
W 990 roku Opole wraz z całym Śląskiem zostało przyłączone do Polski, ale w 1039 r. na 11 lat ponownie trafiło pod panowanie czeskie. W XII w. Opole stało się grodem kasztelańskim, od 1138 r. dzieląc swoje losy z wyodrębnioną dzielnicą śląską. - Prawa miejskie Opole uzyskało przed rokiem 1217. Ciężko określić w którym dokładnie roku się to stało, a co dopiero mówić o dokładnej dacie związanej z jakimś konkretnym dniem - tłumaczy historyk Maciej Borkowski, ale zgadza się, by umiejscowić to w okolicy końca kwietnia, kiedy obchodzone są Dni Miasta. - Może i wtedy należałoby szukać tej daty - dopowiada.
6 października 1971r. w powietrze wyleciała aula Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. Sprawcami wybuchu byli bracia Jerzy i Ryszard Kowalczykowie. Pierwszy z nich skonstruował i rozmieścił ładunki wybuchowe, drugi dokonał precyzyjnych obliczeń niezbędnych do detonacji. W ten sposób bracia zaprotestowali przeciwko reżimowi politycznemu PRL. Wybór daty nie był przypadkowy- tego dnia miała się odbyć uroczystość nagradzania funkcjonariuszy MO w ramach święta Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa. Jednym z odznaczonych miał być podpułkownik Julian Urantówka, komendant wojewódzki MO w Opolu. W czasie masakry na Wybrzeżu w 1970r. pełnił on obowiązki komendanta w Szczecinie i wydał rozkaz strzelania do strajkujących robotników.
29 lutego 1972r. bracia Kowalczykowie zostali aresztowani. Jerzy został skazany na karę śmierci, a Ryszard na 25 lat więzienia. Tak surowe wyroki poruszyły opinie publiczną w Polsce i za granicą. Petycje w obronie braci podpisało w Polsce ok. 6 tysięcy osób- w tym artyści, pisarze, duchowni. W efekcie Rada Państwa zamieniła Jerzemu Kowalczykowi karę śmierci na 25 lat więzienia. Dalszy nacisk opinii publicznej i opozycji spowodował, że bracia warunkowo wyszli na wolność w pierwszej połowie lat 80-tych.
To jedno z najbardziej kontrowersyjnych wydarzeń w najnowszej historii Opola, ale również jedno z najgłośniejszych
W środę 9 lipca 1997 roku w Opolu ludzie zaczęli w sklepach kupować hurtowe ilości chleba i napojów; już wiedzieli, że wielka woda jest bezlitosna, że zalana jest część Nysy i wiele innych terenów.
W czwartek 10 lipca, kilka minut po czwartej rano, fala wdarła się do Opola - najpierw na Zaodrze, kilka godzin później zalała wyspę Pasiekę.
Zniszczonych zostało wiele budynków; woda sięgała pierwszego piętra. Pod wodą znalazło się między innymi zoo i biblioteka uniwersytecka. Tysiące opolan straciło dorobek życia.
Dzień, w którym wielka woda zmieniła życie Opola, powinniśmy świętować nie tylko dlatego, by pamiętać o kataklizmie, wobec którego wszyscy okazali się równi, ale przede wszystkim po to, by wspominać czas wielkiej ludzkiej solidarności. Opolanie pomagali sobie wzajemnie ratować dobytek, dzielili się zapasami żywności i środkami czystości, a kiedy woda ustąpiła, wspólnie sprzątali to, co po sobie zostawiła. To był wspaniały, choć bardzo trudny czas. Mieszkańcy Pasieki co roku go wspominają zbierając się 10 lipca na wyspie wokół Damy Pasiecznej.
Może warto, by tego roku świętowało całe miasto?
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze