Dawne jednostki wojskowe na Opolszczyźnie. Wśród nich m.in. baza rakietowa i lotnisko

- To była potęga - tak o rozformowanej w 1999 roku jednostce mówią byli żołnierze 10. Sudeckiej Dywizji Zmechanizowanej. W latach 50-tych w jej skład wchodziło 19 jednostek wojskowych, oprócz opolskich jednostek 21 Batalion Saperów ze Świdnicy, 40 Pułk Zmechanizowany z Bolesławca, 27 Pułk Zmechanizowany z Kłodzka,

8 Dywizjon Artylerii Rakietowej ze Strzegomiu czy 14 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej również ze Strzegomia.

Na wyposażeniu dywizji znajdowało się m.in. 138 czołgów średnich, 19 samobieżnych dział pancernych, 15 samochodów pancernych, 26 haubic 122 mm, 40 armat 76 mm, 21 armat przeciwlotniczych 37 mm, 40 moździerzy 82 mm, 54 moździerze 120 mm, 676 samochodów i 64 motocykle.
W 1999 roku, w ramach procesu restrukturyzacji Sił Zbrojnych RP, dywizję rozformowano. Będąca w jej składzie 10 Opolską Brygadę Zmechanizowaną przeformowano w 10 Brygadę Logistyczną, która przejęła tradycje dywizji.

Mowa o 12 Dywizjonie Rakietowej Obrony Powietrznej, który w latach 60-tych ulokowano w środku lasu w pobliżu Olszowej, niedaleko Strzelec Opolskich.
Wtedy w całym kraju zaczęto formowanie Wojsk Obrony Powietrznej Kraju, które miały w swoim składzie jednostki lotnicze, jak i radiotechniczne. Jak zawsze jednostki obrony przeciwlotniczej miały się zająć obroną miejsc uważanych za szczególnie ważne ze względów strategicznych - w przypadku Opolszczyzny chodziło o zakłady w Zdzieszowicach jak również zachodnie rejony aglomeracji przemysłowej.

W leśnej jednostce koło Olszowej znalazł się 12. Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej Kraju wyposażony początkowo w "Dźwiny", a później w "Wołchowy". Jednostka ta miała kryptonim "Taras".

Opuszczony, niszczejący kompleks od lat przyciąga głównie fanów militariów, którzy szukają stacji naprowadzania czy punktu uzbrojenia rakiet.

Źródło http://infowsparcie.net/wria/o_autorze/strzelce_op_12dr_op.html#12dr_02

Początki lotnictwa w tym miejscu sięgają jeszcze I wojny światowej, najpierw była to baza niemiecka, po II wojnie światowej przejęli ją Rosjanie, którzy rozbudowali infrastrukturę bazy m. in. o kilkadziesiąt schronochangarów, drogę startową długości 2500m i szerokości 60m.

Stacjonowały tu wojskowe załogi specjalizujące się w walce radioelektronicznej, myśliwskie, myśliwsko-bombowe oraz rozpoznawcze latające na potężnych MiGach 25 oraz pułk śmigłowców.

W 1993 roku, teren bazy został przekazany na rzecz Skarbu Państwa. Teraz jest częścią Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

Jeszcze w XVIII wieku w Kędzierzynie-Koźlu wybudowano potężny kompleks wojskowy z budynkami koszarowymi, zbrojownią i magazynami. Najpierw stacjonował tam 62 regiment 3 Górnośląskiego Pułku Piechoty,

a po zakończeniu II wojny światowej przez kilkanaście miesięcy miał swoją siedzibę sztab 2 Dywizji Piechoty Ludowego Wojska Polskiego - po jego przeniesieniu do Nysy, kozielskie koszary zajął 38 Pułk Artylerii Lekkiej oraz szkoła podoficerska.
W latach 6-0 tych stacjonował tam dywizjon artylerii rakietowej Armii Czerwonej z katiuszami, następnie II dywizjon Artylerii Rakietowej LWP.
Po wstąpieniu Polski do NATO, wśród wojskowych zrodził się plan utworzenia w kozielskich koszarach jednostki sił szybkiego reagowania. W tym celu kilkakrotnie wizytowali ją generałowie NATO. Prace przerwała w połowie 1997 roku powódź 100-lecia, która zalała większość sprzętu bojowego i podtopiła cały kompleks.
Agencja Mienia Wojskowego, która po wyprowadzeniu wojska przejęła cały kompleks, w 2002 roku sprzedała część budynków dwóm wyższym uczelniom: Górnośląskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej z Mysłowic i Wyższej Szkole Ekonomicznej z Bytomi.
Kompleks ten do tej pory nie stał się jednak studenckim kampusem, a budynki koszarowe popadają w coraz większą ruinę.

Za czasów Układu Warszawskiego grzybiarze musieli omijać las wokół Szumiradu. Gdy tylko ktoś się tam pojawił, zaraz był przeganiany przez żołnierzy.

Plotkowano, że wojsko radzieckie trzyma tam rakiety i różnego rodzaju inną broń, oficjalnie wiadomo, że było tam dowództwo Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej.

Teraz w kompleksie wojskowych w lasach Szumiradu znajduje się 24 Polowa Techniczna Baza Wojsk Łączności.

Najpierw garnizon austriacki, następnie pruski, wreszcie polski - pierwszą jednostką w Nysie składającą się z polskich żołnierzy, był przeniesiony w marcu 1946 r. z Wrocławia wchodzący w skład 7 Dywizji - 33 pułk piechoty. Dziewięć lat później, postanowiono przenieść całą 7 Dywizję Piechoty z Gliwic wraz ze sztabem i niektórymi jednostkami wchodzącymi w jej skład. Od tego momentu Nysa ponownie stała się ważnym ośrodkiem wojskowym i punktem na mapie polskich sił zbrojnych.

W 1956 roku 7 Dywizja Piechoty została przeformowana na 2 Warszawską Dywizję Zmechanizowaną, która swoją działalność skończyła w 1989 r. - zgodnie z rozkazem Ministra Obrony Narodowej, przekształcono ją w 20 Bazę Materiałowo-Techniczną.

Choć losy nyskiego garnizonu były dość zawiłe, to na uwagę zasługuje fakt, że w 1994 roku powołano tam 22 Brygadę Piechoty Górskiej, której zadaniem była ochrona gór w południowo-zachodniej części Polski. Brygada w Nysie była pierwszą tego typu jednostką powołaną do życie w powojennej Polsce. Ale jednostka długo nie przetrwała w Nysie, od 1997 roku pojawiały się plotki o jej likwidacji, co stało się faktem w 2001. Wtedy jednostka została rozformowana, a na jej bazie z dniem sformowano 22 Karpacką Brygadę Piechoty Górskiej Obrony Terytorialnej tyle, że w Kłodzku.

Do końca II wojny światowej w koszarach przy ul. Prószkowskiej w Opolu stacjonował 28. Regiment Piechoty Wermachtu. Po wojnie, w koszarach stacjonowali radzieccy żołnierze, wreszcie przejęło je polskie wojsko.

Znajdował się tam: 71. Pułk Zmechanizowany, przeformowany w 1955 r. w 71 Pułk Czołgów Średnich, 25. Pułk Zmechanizowany, 10. Pułk Zmechanizowany, przekształcony w 1994 r. w 10. Brygadę Logistyczną i 5. Brygada Pancerna ,"Skorpion", która została rozformowana w 2001 r. Wtedy też koszary zostały przekazane Agencji Mienia Wojskowego.

Pod koniec 2003 roku za symboliczną złotówkę Politechnika Opolska otrzymała teren po koszarach od miasta, gdzie teraz mieści się kampus studencki i pływalnia "Wodna Nuta".

Tam, jeszcze w Oppeln, swój macierzysty garnizon miał 4. Górnośląski Pułk Piechoty nr 63 (4. Oberschlesisches Infanterie-Regiment nr 63), wchodzący w skład 12. Cesarskiej Dywizji Piechoty z siedzibą w Nysie.

Pułk z Opola wraz z całą 12. dywizją rozpoczął swój udział w Wielkiej Wojnie już 22 sierpnia 1914 r. walkami w Lotaryngii (rejon Neufchateau), po czym toczył niezwykle ciężkie walki w Szampanii i Flandrii, m.in. w słynnych i niezwykle krwawych bitwach pod Marną, Verdun czy Artois.

- W 1916 r. nad Sommą w największej bitwie I wojny światowej (milion ofiar po obu stronach) opolscy Ślązacy spotkali się oko w oko z użytymi tutaj przez Brytyjczyków po raz pierwszy w historii wojen czołgami - nieporadnymi jeszcze, ale już skutecznymi - wspomina Jarosław Dziadek, pasjonat historii.

Obecnie jedynym zachowanym miejscem w Opolu upamiętniającym żołnierzy 63. Pułku Piechoty jest pomnik z 1924 r. autorstwa słynnego śląskiego rzeźbiarza Tomasa Myrtka, znajdujący się w parku (niedaleko pływalni) przy ul. Ozimskiej.

Teraz w dawnych wojskowych koszarach znajdują się budynki sądowe i mieszkania.