Jej centrum stanowił Breslauerplatz (dzisiejszy plac Piłsudskiego), przy którym stało 16 domów.
Pod numerem 5-6 znajdowała się wytwórnia wyrobów żelaznych Rudolfa Hippera, dziś spacerując w tamtej okolicy, warto zwrócić uwagę na studzienki kanalizacyjne, na których widnieje napis ?Hopper Oppeln?. Na Zaodrzu znaleźć można było jeszcze aptekę oraz dwie gospody i dwie szkoły ? dzisiejszy Instytut Sztuki (na zdj.), będący dawniej szkołą elementarną oraz szkołę przy ul. Bończyka.
Gdy idąc od strony centrum miasta wchodzi się na bliskie Zaodrze, na pierwszy plan wysuwa się narożna przedwojenna kamienica na rogu ul. Spychalskiego, gdzie widnieje kamienny krzyż.
Jest to pamiątka po stojącym w tamtym miejscu drewnianym kościele Świętego Krzyża, ale nie tylko. Otóż w tym miejscu znajdowała się również szubienica, która w XVII wieku została przeniesiona w okolice dzisiejszej ulicy Krapkowickiej.
Cmentarz założono w 1813 roku dla ewangelików i katolików. Nekropolię otoczono murem w 1850 i w następnych dekadach stopniowo powiększano jej obszar. W 1934 roku wynosił on 8 ha i sięgał aż po dzisiejszy budynek marketu Biedronka. Pod koniec XIX wieku wybudowano nieistniejący już dziś budynek administracji, kostnicę oraz w 1902 roku neogotycką kaplicę cmentarną. W roku 1930, w efekcie podniesienia się poziomu wód gruntowych po powodzi i rozpoczęciu budowy kanału ulgi, zaprzestano pochówków. W kolejnym roku cmentarz został zamknięty. Niedługo potem, w 1934 roku, przez teren nekropolii przeprowadzono obecną ulicę Niemodlińską, która podzieliła cmentarz na dwie części ? starszą i nowszą. Po 1945 roku otwarto cmentarz i przeniesiono część pochówków niemieckich do wspólnych mogił na cmentarz w Półwsi. Cmentarz został zamknięty w 1963 roku. Najstarszy zachowany nagrobek należy do rodziny Süssenbach (Christian Jan Süssenbach, królewski nadleśniczy oraz Cathrina Ernestin Süssenbach).
Gdy zawrócimy w stronę centrum miasta, przejdziemy obok kościoła św. Aleksego, którego dzieje sięgają XV wieku, gdy wybudowano go wraz z pobliskim szpitalem. Obecny wygląd świątyni zawdzięczamy odbudowie w latach 1865-1866 po pożarze.
Idąc dalej, mijamy opolską katedrę (na zdj.), która przez wieki była sercem diecezji od 1295 roku, a gdy pójdziemy prosto dojdziemy na plac św. Sebastiana, gdzie pod koniec XVII wieku postawiono kościół jako wotum dziękczynne za wygaśnięcie epidemii zarazy. Barokowy budynek wybudowano w miejscu, gdzie mieściła się gospoda, w której po raz pierwszy rozpoznano przypadek dżumy w Opolu. Przed II wojną światową odbywały się w niej polskie msze święte, a dziś odbywają się niemieckie.
Gdy skierujemy się za kościół i przejdziemy przez podwórze, znajdziemy się pod Bankiem Rolników, który był polskim bankiem założonym w 1911 roku.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze