- Ja nazywam zespół Dr Misio takim pokojem do wykrzyczenia się, jakkolwiek banalnie to brzmi - mówił z kolei sam Arkadiusz Jakubik w rozmowie z "Wyborczą".
- Każdy z nas ma poukrywane jakieś złogi stresu, traum, które ma ochotę wyrzygać. Niektórzy ludzie chodzą do psychoanalityka i płacą ciężkie pieniądze za takie seanse. Ja nie płacę nic, po prostu drę się, spowiadam na koncertach. Podchodzę do tego śmiertelnie poważnie i nigdy nie myślałem o Dr Misio jako o maszynce do robienia komercyjnych przebojów - przekonywał.
Grupa Dr Misio gra ostrą odmianę rocka, nie uznając kompromisów zarówno w warstwie muzycznej, jak i tekstowej. Dotychczasowe dokonania grupy spotkały się z przychylnym przyjęciem krytyki i słuchaczy. Do Opola zespół powraca z najnowszą płytą, zatytułowaną "Pogo" - czytamy na stronie NCPP.
Występy grupy Dr Misio słyną m.in. z tego, że na koniec koncertu wszyscy członkowie zespołu zostają w majtkach.
- Oj, nie zawsze! Za każdym razem pytam kolegów z zespołu, czy publiczność sobie na to zasłużyła. Zagraliśmy kilka takich koncertów, podczas których publiczność, krótko mówiąc, nie zasłużyła, tak jak my nie zasłużyliśmy na owację publiczności. Bo na zobaczenie legendarnych gaci grupy Dr Misio trzeba sobie zasłużyć! - śmieje się Arkadiusz Jakubik.
- Przypomina mi się taka sytuacja z koncertu w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą. Podczas jednej z piosenek chciałem zatańczyć pogo z fanami. Zeskoczyłem ze sceny w publiczność. Ale zapomniałem o jednej, dosyć istotnej rzeczy - że na środku jest fontanna otoczona grubym murem. Jeszcze poprosiłem, żeby zgaszono światło, i wybiłem się przed siebie? Skończyło się miesiącem rekonwalescencji - wspomina.
W liczącym 42 odcinki serialu "13 posterunek 2", Arkadiusz Jakubiak grał asp. Rysia. Jak sam wspomina, przylgnęła do niego łatka "debila z Polsatu, którego wszyscy kojarzyli z burzą kudłatych włosów i metalową ręką".
- Początkowo bardzo znielubiłem sapera Rysia. Kiedy przyjąłem tę rolę, nie wiedziałem, że ten serial będzie miał tak ogromną siłę oddziaływania, że będą go oglądali wszyscy. I że odtąd stanę się właśnie Rysiem - kudłatym, głuchym debilem z "13 posterunku". I do takiej szuflady na wiele lat zostałem wrzucony - opowiadał Arkadiusz Jakubik w rozmowie z "Wyborczą".
- Bardzo długo mnie to męczyło. Aktor twarz ma tylko jedną i teraz już wiem, że każdy scenariusz, propozycję muszę oglądać z każdej strony, żeby podjąć odpowiednią decyzję. Bo jeśli aktor się pomyli i twarz zostawi w jakimś nieodpowiednim miejscu, w miejscu, z którym się nie do końca utożsamia, to będzie miał z tym problem na wiele lat - mówił.
Zaczęło się od "Wesela" (2004 r.), gdzie Jakubik zagrał notariusza Jana Janochę. Potem był "Dom zły" (2009 r.), w którym zagrał kluczową rolę - Edwarda Środonia, głównego podejrzanego w dochodzeniu.
Zupełnie inną twarz Jakubika widzowie zobaczyli przy okazji "Drogówki", gdzie zagrał seksoholika, sierżanta Petryckiego. - Nie oszukujmy się: mam parę luster w domu, wiem, jak wygląda Jakubik - nie jest to typ "latino lovera", przystojnego amanta, więc to była ogromna odwaga ze strony Wojtka, że obsadził mnie w takiej roli - mówi Arkadiusz Jakubik.
Wojtek Smarzowski powiedział do niego: "Musisz się skupić na ćwiczeniach fizycznych - czyli gimnastyka, przysiady, pompki i inne ruchy frykcyjne. Na tym się skupisz i będzie dobrze".
- Poza tym dla mnie najważniejsze to obronić postać, nieważne, jakie pokłady zła i ciemności by w sobie miała. Czy jest to właśnie seksoholik w filmie "Drogówka", czy menedżer zespołu z negatywną opinią wśród fanów w "Jesteś Bogiem". Chciałem wtedy, żeby widz, wychodząc z kina po tym filmie, pomyślał: "Kurczę, może trochę złodziej i skurczybyk, ale kawał fajnego gościa z tego Gustawa" - podkreśla aktor.
Ostatnia rola Jakubika u Smarzowskiego to postać bogatego polskiego gospodarza Macieja Skiby w "Wołyniu", za którego za mąż zgodnie z planami swojego ojca ma wyjść 17-letnia Zosia. Ta jednak zakochana jest w swoim rówieśniku, Ukraińcu.
Ostatnio Jakubik napisał scenariusz do filmu "Prosta historia o morderstwie", którego także jest reżyserem. Film opowiada historię policyjnej rodziny, którą wstrząsa tajemnicza zbrodnia. Gdy despotyczny ojciec zostaje zamordowany, podejrzenie pada na syna, który chciał przed nim uchronić matkę i braci.
- Pisanie scenariuszy to zupełnie coś innego od reżyserii i aktorstwa. Człowiek zostaje z białą kartką papieru, z klawiaturą laptopa, gdzie trzeba tworzyć jakiś świat, wypełnić go, zmaterializować - mówi Jakubik, który debiut reżyserki zaliczył przy okazji filmu "Prosta historia o miłości" z 2010 roku, za który otrzymał nagrodę główną w konkursie kina niezależnego na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni 2010.
Mało kto wie, że Arkadiusz Jakubik zaczynał od operetki. - Byłem na etacie w operetce w Warszawie. Do dziś mam legitymację pracowniczą solisty operetkowego. Ogolony wtedy na łyso, kupiłem sobie w Sankt Petersburgu koszulkę rosyjskiego marynarza mórz północnych. Dyrekcja nie chciała mi tej legitymacji wyrobić, twierdzili, że mój wizerunek uwłacza ich wyobrażeniom o soliście operetkowym. Ja się uparłem i udało się - mówił w rozmowie z portalem e-teatr.pl.
Pracę w operetce wspominał jak podróż w czasie. - Za każdym razem, gdy przekraczałem próg tej instytucji, przenosiłem się do XIX wieku, wokół lampy gazowe, kandelabry... Inna charakterystyczna rzecz - nie ma takiego drugiego środowiska, przynajmniej ja nie znam, w którym kastowość odgrywałaby taką rolę - podkreślał.
- Wyobraź sobie bufet operetkowy: jest kolejka po kawę, są członkowie baletu, chóru, orkiestry i nagle wchodzi... solista. I wszyscy milkną. Po bufecie idzie szmer. Niezauważalnie wszyscy robią miejsce na początku kolejki soliście. On nikogo nie zauważa, tylko sunie na jej sam początek. Solista bierze kawę, odwraca się tyłem do bufetu, rozgląda się po sali, wybiera stolik, nie jest ważne czy zajęty, czy wolny, a najczęściej wybiera zajęty. Ci, co siedzą, zapraszają, robią miejsce i uciekają do innego stolika. Solista siada, z nikim nie zamienia słowa, sączy kawę i czeka.
Ważnym spektaklem dla Arkadiusza Jakubika jest "Oscar i Ruth" Ingmara Villqista, który razem ze swoją żoną, Agnieszką, gra w Teatrze Powszechnym od 2001 roku.
"Oskar i Ruth to para związanych ze sobą silnymi więzami emocjonalnymi życiowych partnerów, którzy organizują sobie rodzaj psychodramy, próbując ogarnąć stan wzajemnych relacji psychicznych i dokonać swoistego "oglądu całości", jakim jest ich wspólne życie. Podejmują więc efektowną grę, która być może ma tylko być zabawą, zdolną zabić monotonię, a być może ma także oczyścić, odsłonić istotę prawdziwych uczuć i ukazać je w błysku ostatecznej prawdy. Pociągającą siłą teatralną tego utrzymanego w konwencji jarmarku, czy cyrku spektaklu, jest ciągłe przełamywanie się tkwiących w nim tragizmu i komizmu. Elementy farsy, parodii, pastiszu i melodramatu stanowią intrygujące wyzwanie dla dwojga aktorów" - czytamy na stronie teatru.
- Jakkolwiek banalnie by to zabrzmiało, dla mnie najważniejszy jest port i baza. Moim portem jest dom w Jastrzębiu i rodzina. Im poświęcam każdą wolną chwilę. Mam dwóch synów. Uprawiamy sporty, zabieram ich do kina, spędzamy ze sobą mnóstwo czasu - mówi aktor w rozmowie z portalem e-teatr.pl.
Z żoną Agnieszką są małżeństwem od 19 lat, ale razem byli już cztery lata wcześniej. - Zresztą ze ślubem to była idiotyczna sprawa. Wynajmowaliśmy przecudowną kawalerkę na ulicy Koźlej, przy rynku Nowego Miasta. Właściciel dał nam wymówienie, bo postanowił sprzedać mieszkanie. A myśmy z Agnieszką uwielbiali to miejsce, nie wyobrażaliśmy sobie, że można mieszkać gdziekolwiek indziej. Dlatego, działając trochę pod presją, postanowiliśmy wziąć kredyt i kupić to mieszkanie - opowiadał Arkadiusz Jakubik.
- Żeby wziąć kredyt, trzeba było podpisać ten cholerny akt małżeński. Byliśmy przeciwko. Z tyłu głowy był strach, że taki cyrograf spowoduje wewnętrzne lenistwo. Że skończy się cudowny okres bycia ze sobą, zabiegania o siebie. Że po ślubie popełnimy błędy naszych przyjaciół, którzy rozwodzą się po kilku latach. Jesteśmy jedną z niewielu par, która ma za sobą taki staż - wspominał.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze