Służba zdrowia? Kiedy lekarze szkodzą zamiast pomóc

1 listopada rodzice dwuletniego Szymona ponad godzinę czekali na pomoc lekarską na izbie przyjęć Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu. Ta nadeszła dopiero wtedy, gdy dziecko straciło przytomność. Jednak wówczas na ratunek było już za późno. Mimo ponad 40-minutowej reanimacji chłopiec zmarł. Lekarze stwierdzili, że u chłopca wystąpiły kliniczne objawy wstrząsu spowodowanego sepsą.

Zdaniem Marka Piskozuba, byłego dyrektora WCM,  "ewidentnego zaniedbania w tej sprawie nie było".

- Wcześniej nic dramatycznego się nie działo, więc lekarka uznała, że stan zdrowia nie zagraża jego życiu, został oznaczony jako "zielony" [największy priorytet mają pacjenci "czerwoni", następnie "żółci" - przyp. red.]. Może zabrzmi to dziwnie i brutalnie, ale lekarz oddziału ratunkowego, który przecież był na miejscu, mógł zareagować dopiero wtedy, gdy nastąpiło zagrożenie życia. I tak właśnie się stało - tłumaczył wówczas Marek Piskozub.

Skutkiem tragedii była dymisja ówczesnego dyrektora. Wicemarszałek Roman Kolek zobowiązał dyrekcję szpitala do natychmiastowego uruchomienia dodatkowego dyżuru pediatry, który przyjmowałby tylko na oddziale ratunkowym. Samorząd proponuje też, aby w WCM zamontowano monitoring w części recepcyjnej i w poczekalni oddziału ratunkowego.

Pod koniec września 2015 roku Sąd Rejonowy w Opolu uznał winę lekarki, która przyjmowała poród córek bliźniaczek sztangisty Bartłomieja Bonka, jednak odstąpił od wymierzenia jej kary i warunkowo umorzył postępowanie. Sąd odwoławczy utrzymał w mocy odstąpienie od karania lekarki, choć uznał, że zachowanie oskarżonej bezpośrednio przyczyniło się do śmierci dziewczynki.

Lekarka została na początku 2014 roku oskarżona o nieumyślne spowodowanie śmierci dziecka. Pierwsza Maja urodziła się zdrowa, przy drugiej Julii wystąpiły komplikacje i silne niedotlenienie mózgu. Przez 15 miesięcy rodzice dziewczynki toczyli walkę o jej życie i zdrowie. Ostatecznie dziewczyna zmarła. Lekarka od początku nie przyznawała się do winy i tłumaczyła, że podejmowane przez nią decyzje były słuszne i prawidłowe.

Powołana po porodzie przez szpital wewnętrzna komisja uznała, że prowadzący poród lekarze popełnili błędy w sztuce. Jednym z nich był brak podjęcia decyzji o cesarskim cięciu, mimo że szpital ginekologiczno-położniczy w Opolu dysponował w tym czasie salą do tego zabiegu. Sąd pierwszej instancji uznał winę lekarki, jednak z zastrzeżeniem, że szkodliwości czynu, jak i sama wina oskarżonej nie są znaczne. To w konsekwencji pozwoliło na warunkowe umorzenie prowadzonego wobec niej postępowania.

Sześć miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na dwa oraz dwuletni zakaz zajmowania stanowiska ordynatora - taki wyrok wydał opolski Sąd Okręgowy w sprawie lekarki z szpitala w Rudzie Śląskiej, skazanej za doprowadzenie do śmierci dwóch pacjentek.

Pani Wanda miała ponad 10 lat temu przejść prosty zabieg endoskopii. W jego trakcie doszło do powikłań, rozerwano jej przełyk i oskrzela. Wdała się sepsa i po czterech miesiącach potwornego cierpienia pacjentka zmarła. Winą za to mąż pani Wandy obarczył lekarkę Krystynę H, ordynator z 30-letnim stażem pracy.

Lekarkę sądzono jednak również w związku z przypadkiem innej pacjentki, 64-letniej Wiesławy R. Kobieta została skierowana na badania po tym, jak lekarz rodzinny nabrał podejrzeń, że pacjentka może być chora na raka. Lekarka nie zleciła jednak żadnych specjalistycznych badań i wypisała kobietę do domu uważając, że jest zdrowa. Podczas innych, rutynowych badań pani Wiesława dowiedziała się jednak, że ma nowotwór jelita wielkości piłki tenisowej. Wkrótce kobieta zmarła.

Lekarka została skazana na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, jednak warunkowo odstąpiono od jej wymierzenia. Sąd uzasadniając wyrok zwrócił uwagę, że Krystyna H. zaniechała przeprowadzenia badań lekarskich oraz wykazała się brakiem właściwej opieki nad swoimi pacjentami. To zaś miało bezpośredni wpływ na stan zdrowia i dalszą śmierć obu kobiet.

Jarosław K. były Ordynator Oddziału Położniczo-ginekologicznego kędzierzyńskiego szpitala został oskarżony o narażenie rodzącego się dziecka na ciężkie kalectwo. Były to już nie pierwsze kłopoty tego lekarza, ponieważ w 2009 roku został zawieszony i zdegradowny. Nie dość, że stawił się w pracy pijany to jeszcze odbierał poród.

Wg oskarżyciela publicznego, błędy jakie miał popełnić ówczesny ordynator to przede wszystkim nie oszacowanie wagi dziecka przed porodem. Co w efekcie przyczyniło się do tego, że noworodek zaklinował się w czasie porodu, a podjęte próby wyciągnięcia go z łona matki doprowadziły do uszkodzenia nerwów i ciężkiego kalectwa. Zdaniem prokuratury odpowiedzialność powinien ponieść ordynator, który odpowiada za zdrowie wszystkich pacjentów na swoim oddziale.

Ewa P. złożyła doniesienie do prokuratury. A ta oskarżyła ordynatora oddziału, mając na uwadze prawny obowiązek opieki nad pacjentami, że umyślnie naraził dziecko Ewy P. na kalectwo, bo nie oszacował masy ciała jej dziecka.

Sąd I instancji powołując się min. na opinię biegłych stwierdził, że poród to stan dynamiczny, a jego zakończenie jest wypadkową wielu okoliczności, co wymaga bieżącego analizowania i modyfikowana. Nikt też nie konsultował się telefonicznie choćby z ordynatorem w tej spawie. Nie można więc było przypisywać oskarżonemu winy za decyzję lekarza dyżurującego.

- Syn wymiotował krwią. Prosiłam, by przewieźć go do Wojewódzkiego Centrum Medycznego. Usłyszałam, że karetka to nie taksówka - opowiada pani Beata. Gdy chłopiec uzyskał pomoc, kobieta poszła do prokuratury.

Najpierw matka z chorym dzieckiem pojechała do nyskiego szpitala. Tam jednak odesłali ją z powrotem do domu, ponieważ podejrzewali zwykłą "jelitówkę". Matka nie dała jednak za wygraną. Lekarze na jej stanowczą prośbę zdecydowali się raz jeszcze obejrzeć chłopca.

Kobieta chciała, aby wysłano jej syna karetką do WCM-u. Na swoją prośbę usłyszała tylko, że karetka to nie taksówka. Potem jednak lekarze podjęli decyzję o umieszczeniu go na oddziale pediatrycznym. Tam dostał drgawek i stracił przytomność. Dopiero wtedy zlecono badanie tomografem. Okazało się, że dziecko ma zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Wszystko działo się w 2004 roku. Gdy syn pani Beaty został w końcu prawidłowo zdiagnozowany, a lekarze zaczęli walkę o jego zdrowie, kobieta zgłosiła sprawę do prokuratury. Rozpoczęło się śledztwo. Dwaj lekarze z nyskiego szpitala, Robert Sz. oraz Grzegorz R., stanęli przed sądem za narażenie życia i zdrowia dziecka. Prokuratura uznała bowiem, że ich błędna diagnoza sprawiła, że stan chłopca bardzo się pogorszył.

Przez niemal miesiąc 6-letni Szymon chodził ze złamaną ręką do przedszkola. Ortopeda z Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu wysłał chłopca na prześwietlenie, jednak stwierdził, że powodem bólu jest stłuczenie nadgarstka i zlecił założenie pacjentowi jedynie szyny.

Ból jednak nie ustępował, dlatego matka chłopca wróciła z nim do szpitala. Tym razem jadąc do tego, który mieści się przy ulicy Katowickiej w Opolu. Tam ponownie prześwietlono 6-latka i okazało się, że dwie kości - łokciowa i promieniowa - są złamane.

W tym czasie złamane kości zaczęły się już zrastać. Lekarz zaproponował więc, że ponownie złamie rękę 6-latkowi. Ostatecznie udało się jednak założyć chłopcu szynę sięgającą barku i w ten sposób uniknięto dodatkowego bólu.