Karuzela z trenerami. Czyli praca w Odrze tylko dla twardzieli

Czeski szkoleniowiec na własnej skórze przekonał się o słuszności powiedzenia, że od miłości do nienawiści tylko jeden krok, także u kibiców. Z fanami Odry jakoś od samego początku mu się nie układało. Mieli mu za złe brzydki styl gry Odry. Bo Copjak stawiał na catenaccio (oczywiście w proporcjach odpowiednich dla polskich kopaczy), a kibice chcieli żeby drużyna grała widowiskowo.
Dopóki przez półtora roku (maj 2005 - listopad 2006) Odra pod jego wodzą osiągała sukcesy, w tym największy w ostatnich latach, jakim był awans na zaplecze ekstraklasy, to ten brzydki styl wszyscy byli w stanie przełknąć.
Ale gdy po pierwszej rundzie sezonu 2006/07 Odra byłą czwarta od końca ekipą ówczesnej II ligi, nikt się już z nim nie patyczkował. Mimo, że przyszło mu w wyższej lidze prowadzić zespół bez wyraźnych wzmocnień kadrowych.
Zarówno przez zarząd, jak i fanów został uznany winnym. Gdy schodził z boiska przy Oleskiej po ostatnim swym meczu w roli szkoleniowca Odry trybuny wrzeszczały na przemian "Na shledanou" i "Wypier...!".

Dwa tygodnie po zwolnieniu Copjaka Odra miała już nowego szkoleniowca - Witolda Mroziewskiego. Przez kibiców lubianego - oczywiście do czasu - za eleganckie zachowanie (jego znakiem firmowym było ubieranie na mecze garnituru, bo jak mawiał: - Dla mnie spotkania mojej drużyny to święto, dlatego ubieram się odświętnie).
Zadania dostał dwa: pierwsze umiarkowanie ambitne - zbudowanie w jednym sezonie drużyny, która utrzyma się w II lidze, drugie, świadczące o megalomanii ówczesnych władz klubu -włączenie się w kolejnym sezonie do walki o ekstraklasę. O ile w ciągu niespełna roku pracy (grudzień 2006 - październik 2007) ten pierwszy cel udało mu się osiągnąć bez najmniejszych kłopotów, to przy drugim już poległ.  
Przebudowany po udanym sezonie zespół nie zdołał się zagrać w trakcie jednej rundy, zajął wprawdzie niezagrożone miejsce, ale dla zarządu klubu i kibiców zbyt dalekie od czoła, więc Mroziewski został zwolniony, a przez fanów głośno wygwizdany. Ale jak to często bywa, okazało się, że...

...zamienił stryjek siekierkę na kijek. Ówczesny prezes Odry Guido Vreuls, szef holenderskiej firmy pośrednictwa pracy, tym razem załatwił kontrakt w drugą stronę, czyli robotę w Opolu swemu rodakowi Robowi Delahaije. Wykazał się przy tym nie lada poczuciem humoru reklamując go jako ''opolskiego Beenhakkera''.
Po kilku zaledwie meczach okazało się, że jedyne, co Delahaije ma wspólnego z Beenhakkerem, to obywatelstwo. Po serii kiepskich występów Odry oświadczył, że piłkarze na złość jemu specjalnie grali źle i wrócił do Holandii, żegnany na stadionie tradycyjnym polskim ''Wypierd...!''.

Zupełnie odmienna uczucia żywili opolscy kibice do następcy Holendra. A to dlatego, że Andrzej Prawda stanowisko szkoleniowca obejmował tymczasowo, gdy tylko nadchodziła krytyczna sytuacja po wywaleniu któregoś z trenerów. Zastępował Copjaka, Mroziewskiego i Delahaije. Za pierwszym i drugim razem były to tylko epizody, za trzecim utrzymał Odrę na zapleczu ekstraklasy.
No ale potem zapragnął być trenerem naprawdę, a nie trenerem-saperem na trudne momenty. Skończyło się wysadzeniem samego siebie w powietrze, bo ostatnim miejscem w tabeli.
Co ciekawe tym razem nikt na Oleskiej nie wrzeszczał ''wypier...!''. A to dlatego, że Odra z powodu długów zapowiedziała wycofanie się z rozgrywek w kolejnym sezonie.

Ale na ostatnie miesiące istnienia zarząd zdecydował się w miejsce Prawdy ściągnąć Piotra Rzepkę z Wybrzeża, co jako żywo przypominało bal na Titanicu. Trener sam podkreślał, że tak trudnych warunków pracy nie miał jeszcze nigdzie. Nie dość, że zespół opuściła większość doświadczonych piłkarzy, to w końcówce jeszcze za swą pracę nie otrzymywał pieniędzy. Ale mimo, że Odra pod jego wodzą ugruntowała się na spadkowej pozycji, to przynajmniej oszczędzono mu wyzwisk. Na mecze chodziła już bowiem tylko garstka fanów, a wiadomo, że bluzga się, jak się jest w kupie.

Pierwszym szkoleniowcem nowego klubu opolskiego - Oderki Opole wybrano najlepszego trenera w regionie Andrzeja Polaka (wprowadził m.in. MKS Kluczbork do I ligi). Działacze po sezonie podkreślali, jak genialne to było z ich strony posunięcie, bo zespół rozegrał najlepszy sezon w całej, ponad 60-letniej historii (26 zwycięstw, 3 remisy, 1 porażka). Nie wspominali oczywiście, że był to sezon w IV lidze, w której opolski klub raczej nie bywa.
Chwalony trener nie dał się nabrać na ten tandetny PR i czym prędzej czmychnął do II-ligowego Ruchu Zdzieszowice.

Jego następcą został Dariusz Kaniuka, ekspiłkarz Odry, witany przez trybuny entuzjastycznie. Ale entuzjazm gasł z każdym kolejnym meczem. III-ligowe potyczki z Victorią Chróścice, LSZ-em Leśnica czy Polonią Łaziska Górne ukazały nagą prawdę: Oderka jest godnym kontynuatorem poczynań schyłkowej Odry. To musiało skończyć się żądaniem ''wypier...'' nie tylko dla trenera, ale i zawodników.

Na stanowisku Kaniukę zastąpił jego asystent (wcześniej też asystent Polaka). Zarząd wziął go tymczasowo, zapowiadając, że będzie pracował do momentu zakończenia negocjacji z potencjalnymi kandydatami na funkcję pierwszego trenera. Mielnik trafnie ocenił, że warto w to wejść. Bez odpowiedzialności za wynik zajmował posadę przez dziewięć miesięcy, choć już w połowie tego czasu Oderka straciła szanse na awans. Nikt nie krzyczał, że ma ''wypier...'', bo przecież cały czas był tylko chwilowo.

Pupil kibiców opolskich klubów, który gdzie nie poszedł, tam święcił sukcesy, postanowił wreszcie wejść w publiczny spór z Heraklitem z Efezu. I po raz drugi zameldował się przy Oleskiej.  
Spór przegrał na oczach kibiców Odry zaledwie po sześciu meczach, po których było już pewne, że kolejny sezon w III lidze opolski zespół może spisywać na straty. 
Tym razem kibice byli zszokowani. Bo nie zdążyli jeszcze zażądać głowy trenera, a już ją działacze ścięli. Niepomni tego, że wybujałe oczekiwania (awans do II ligi przy nędznych wzmocnieniach i wymienionej raptem dwa miesiące temu niemal całej drużynie) nic dobrego dotąd w futbolowym Opolu nie przyniosły.