Sławomir Gerymski: Stal i Mostostal? Same dobre wspomnienia [WYWIAD]

Łukasz Baliński: Wraca pan jeszcze czasami myślami do wielkiego Mostostalu i Stali Nysa?
Sławomir Gerymski: Nie ukrywam, że przeżyłem tam wiele pięknych chwil. Jak człowiek grał w siatkówkę to cieszył się, że był w takich miejscach, gdzie udawało się coś zdobyć, wygrać. Poznało się też mnóstwo fajnych ludzi, tak że same miłe wspomnienia bez wyjątku. Zdaje sobie jednak sprawę, iż to stare i zamierzchłe czasy. Żałuje tylko, że z racji wykonywanych prac mamy teraz coraz mniejszy kontakt, ale jeżeli jest szansa odwiedzenia starych kątów, kolegów to bardzo chętnie z tego korzystam. My jako zawodnicy też troszkę inaczej podchodzimy do tego niż kibice. Cieszymy się, że możemy się spotkać, pogadać razem, powspominać stare dobre czasy i pośmiać się z samych siebie, bo co nam zostało na stare lata (śmiech)? Dla nas to było życie, które w jakiś sposób się już skończyło i teraz jest inne.
Siłą rzeczy jako trener I ligi wie pan co się dzieje ze Stalą, a losy Zaksy pana jeszcze interesują?
- Zawsze staram się oglądać, śledzić poczynania tego klubu, tym bardziej, że to wciąż jest jedna z najlepszych drużyn w Polsce. Niestety przeważnie robię to spoglądają w ekran telewizora, choć czasem udaje się być na meczach ligowych. Wtedy jednak staram się być incognito. Wiem sam po sobie co to znaczy kiedy wszyscy myślą o wyniku, a nie o gościach. Lepiej wtedy czasem nie pokazywać się, żeby nie rozpraszać.

Wtedy mówiło się, że Nysa działała trochę na wariackich papierach, a w Kędzierzynie-Koźlu wszystko było bardziej poukładane. Podpisuje się pan pod tym?
- To były dwa różne bieguny. Nysa to był rodzinny klub w którym najważniejszą osobą był trener Andrzej Kaczmarek. Wszyscy mieli do niego ogromny szacunek, on był dla nas często jak ojciec czy też członek rodziny. Próbował w jakiś sposób nas wychowywać, choć nie zawsze to mu się udawało, przecież wiadomo, że w tej ekipie nikt harcerzem nie był. Byliśmy tez cwani i czasem mówiliśmy mu, ze będziemy coś robić, ale i tak się od tego wykręcaliśmy. Wykorzystywaliśmy jego słabszą pamięć. Mam do Andrzeja Kaczmarka ogromny szacunek i to nie tylko jako do trenera, ale i przyjaciela. Wciąż mamy kontakt, zawsze w dniu jego urodzin dzwonie do niego z życzeniami, bo wiem, że on na to zasługuje. Bez względu na to gdzie ja się będę znajdował. Jeśli chodzi o Kędzierzyn-Koźle to był to przeskok do zawodowstwa. To były takie pierwsze plany powstawania klubu w pełni profesjonalnego i tam była zdecydowanie większa dyscyplina. Wszystko było nastawione pod wynik i to się czuło już od pierwszego dnia i treningu. W Nysie stawiano bardziej na rozwój i czasem kibice bardziej chcieli i wymagali sukcesów niż trener czy działacze.

Wspominany Andrzej Kaczmarek nie krył nawet z przymrużeniem oka, że trzeba było mieć zdrowie, żeby prowadzić taką ekipę jak wy. Z kolei w Kędzierzynie-Koźlu Kazimierz Pietrzyk baczniej czuwał nad drużyną...
- Mamy swoje anegdoty, sprawy z których się śmiejemy i tego jest tak dużo, że moglibyśmy niejedną książkę napisać, ale to raczej wolałbym zostawić dla siebie (śmiech). Nie wszystko się nadaje do publikacji, a poza tym nie wiem czy ta druga osoba by sobie tego życzyła. Na pewno jednak nic złego nie robiliśmy. W obu przypadkach byliśmy zespołami w których ludzie się trzymali razem, jakoś te życie było troszkę inne niż teraz. Choćby zażyłość z kibicami była głębsza, chyba byliśmy z nimi bliżej. Nie uciekaliśmy od imprez typu zakończenie sezonu, jak np. na jeziorze Dębowa. Wtedy to zbierało się naprawdę sporo osób, bo można było z tymi fantastycznymi kibicami spędzić trochę czasu całkiem prywatnie i stąd mam znajomości, które przetrwały do teraz. Mogę mówić za siebie, ale do tej pory pamiętam co się działo jak w 1998 roku wygraliśmy pamiętny set z Morzem Szczecin o mistrzostwo Polski [w decydującym spotkaniu Mostostal przegrywał już 7:13 w tie breaku, ale wtedy na zagrywce pojawił się Gerymski i doprowadził zespół do złota - przyp. red.]. Miałem później wielki problem z zapłaceniem za cokolwiek w jakimkolwiek kędzierzyńskim sklepie, bo nikt nie chciał ode mnie pieniędzy. Wszyscy się cieszyli, że to właśnie u niego biorę bułki i prosili bym przychodził po nie zawsze. To zawsze w człowieku zostaje. Albo te powroty po zdobyciu złotego medalu gdy z autobusu do hotelu odcinek 20 metrów szło się półtorej godziny. No i nie do końca dotarło tam po "sportowemu", bo zbyt wielu ludzi chciało pogadać, wypić to symboliczne piwko. Tyle, że tego piwka było tak dużo, że jak człowiek doszedł do mównicy przez cały ogródek no to mu się język nieźle plątał (śmiech).

Między wami, a kibicami naprawdę była chemia
- Przy Mostostalu byliśmy świadkami tworzenia się pierwszego z prawdziwego zdarzenia Klubu Kibica, który się zarejestrował. To oni pokazywali całej Polsce jak powinien się zachowywać kibic siatkarski. My natomiast jako zawodnicy byliśmy pod wielkim wrażeniem tego jak nas wspierali. Oni naprawdę byli naszym motorem napędowym. Bo wiadomo jak kiedyś było na trybunach, te święte wojny: Nysa, Częstochowa, Kędzierzyn itd. Przecież przez grę w tym ostatnim mieście nigdy nie przeniosłem się do Częstochowy, choć miałem propozycję, ale jakoś mi nie było po drodze. Z pewnych spraw nie można się wyłamać. Skoro się zżyliśmy jak rodzina to trzeba być rodziną do końca. Są przecież rzeczy ważniejsze niż pieniądze, kontrakty. Trzeba uszanować ten związek: sportowiec-kibic.
Do dziś pamiętam też te nasze panie kochane w pierwszych rzędach, które garnkami z pokrywkami robiły taki tumult, że nie było niczego słychać. Jak teraz tak o tym pomyślę to przesuwa mi się przed oczyma tysiące tych twarzy. Wiadomo, że teraz towarzystwo się wykruszyło, ale jak oglądam mecze w telewizji to często widzę te same oblicza, choć może ciut starsze. Ci sami ludzie też potrafią przyjechać na turniej oldbojów, żeby się z nami spotkać, porozmawiać i to jest niesłychanie sympatyczne. Dla nich naprawdę warto było się męczyć.
Kiedyś siatkarze byli bardziej zżyci z kibicami?
To były inne czasy, pieniądze były mniejsze. Więc jak ktoś teraz ma kontrakt kilka tysięcy złotych miesięcznie, to wymaga się od niego innego życia, po prostu on już sam tego bardziej pilnuje. Po zakończeniu kariery może mieć chwile przerwy, trochę odłożyć, rozkręcić biznes. My takiej możliwości po prostu nie mieliśmy i wielu z nas w moment stawało się inwalidami społecznymi, bo umieli grać tylko w siatkówkę. I trzeba było szukać następnej roboty. Ci co mieli szczęście zostali w siatkówce i mogą dalej się w to bawić i np. być trenerami jak choćby ja, ale też nie każdy ma predyspozycje ku temu.

Tym bardziej żal było odchodzić w 2001 roku. Mówiło się wtedy, że to przez konflikt z trenerem Waldemarem Wspaniałym.
- To nie był żaden konflikt, po prostu pewna epoka się skończyła. Wszyscy myśleli, że skoro mam już grubo ponad 30 lat to za chwilę będę kończył z siatkówką na wysokim poziomie. To trener jednak decydował o takich sprawach i trzeba to było uszanować. Wiadomo, że żaden zawodnik nie lubi mieć poczucia, że nie jest już tak ważny jak wcześnie, ale czasu przecież nie oszukamy. W tamtym momencie mogłem przypuszczać, że już i na mnie pora. Klub też się nie osłabił, zdobył jeszcze dwa mistrzostwa, tak że wyszło mu to na dobre.
Samo odejście na pewno jednak łatwe nie było.
- Pamiętam moje pożegnanie z panem Kazimierzem u niego w firmie. Pierwszy raz od pięciu lat widziałem wzruszenie na twarzy prezesa. Choć może faceci nie powinni o takich rzeczach mówić, to brody nam drżały, ale to też świadczyło o tym, że bez słów, bez niedomówień, wiedzieliśmy kim dla siebie byliśmy. Czułem, że zrobiłem dużo dla niego i ja też byłem mu za dużo rzeczy wdzięczny, bo dzięki niemu zdobyłem to co zdobyłem. Nie doświadczyłbym tego gdyby on nie wierzył w moje umiejętności. Myślę, że obaj wyszliśmy z tego spotkania wzruszeni i nigdy w życiu nie mieliśmy do siebie o nic pretensji.

Swego czasu powiedział pan, że przez to, iż nie wystąpił na olimpiadzie czuje się pan osoba niespełnioną...
- Kiedyś był człowiek młody, głupi i dumny, a jak nabierze perspektywy to sam z siebie się śmieje. Teraz od 10 lat jestem trenerem w I lidze i staram się nie zapomnieć co ja czułem kiedy byłem po tamtej stronie, kiedy byłem z trenerem na hali, w różnych sytuacjach... i tych dobrych i tych złych. Uważam, by nie robić tego co mnie bolało, a chce teraz by ci młodzi zawodnicy osiągnęli wszystko na co ich stać. Żeby pojechali na olimpiadę, bo myślę, że to marzenie każdego sportowca. To czego mi zabrakło i czego nie uświadczyłem. Nie chciałbym, żeby oni poczuli to niespełnienie siebie jako sportowca. Są rzeczy dla których warto to robić, warto walczyć o medale olimpijskie, żeby potem przeżywać takie piękne chwile jak oficjalne pożegnania itp. Inaczej przecież też się postrzega "ligowców", inaczej reprezentantów z olimpiady w momencie kiedy jesteś odsyłany na emeryturę. Odejście po cichu boli bardziej niż z fanfarami, choć po dwóch, trzech dniach pewnie boli tak samo.

Obserwuje pan co teraz robią pańscy koledzy z tamtych czasów? Wielu z was zostało przy siatkówce.
- Cieszę się bardzo, że teraz się tak sprawy układają, choćby z Januszem Bułkowskim, Michałem Chadałą, Rolandem Dembończykiem czy Sebastianen Świderskim do niedawna. Bo kiedyś byłem zły, że koledzy którzy zostali na Opolszczyźnie nie mają pracy w siatkówce, ale to już się zmienia. Ktoś poszedł po rozum do głowy i zdał sobie sprawę, że nie ma co zatrudniać obcych, jak są fachowcy na miejscu i to tacy, którzy oddali pół życia i zdrowia za dany klub. Bo często jest tak, że my jesteśmy fajni, jak jesteśmy potrzebni. Tylko potem się to wszystko zaciera, a my na to jesteśmy bardzo wrażliwi. Sprawia mi to jeszcze większą radość, że ktoś z nas w klubie w którym graliśmy i zdobywaliśmy sukcesy znalazł swoje miejsce i oby tak dalej.
To lepiej jest być zawodnikiem czy raczej trenerem?
- Chyba do tej pory jest mi to obojętne. Jakby mi ktoś zaproponował teraz granie w I lidze i gdyby mi zdrowie na to pozwoliło to bym się chętnie zgodził. Ja zawsze też dla siebie byłem trochę trenerem. Zawsze chciałem sam siebie kontrolować, poprawiać i teraz jako szkoleniowiec też tak do siebie podchodzę. Fajnie było się zmęczyć, spocić, sponiewierać na boisku, żeby mieć większą radość z sukcesów. Teraz w tej pracy tez nerwów nie brakuje. Tylko czasem człowieka cholera bierze, że nie może wejść na boisko, żeby zrobić to po swojemu. Ja jestem człowiekiem, który uwielbia pracować, a jeżeli mam to szczęście, że w dodatku wciąż mogę robić coś co kocham to tym bardziej. Dodatkowej motywacji daje mi to, że mogę szkolić młodych zawodników. I kilkunastu z nich trafiło już do PlusLigi. Może nie do końca ja ich tam wszystkich wprowadziłem, ale jednak przeszli też przez moje ręce i jakąś cząstkę do tego sukcesu dołożyłem. Jeżeli kiedyś któryś z nich w rozmowie ze mną powie: "Trenerze, dzięki" to będzie to dla mnie największa nagroda.

Po siatkówce wciąż lubi się pan wyciszyć łowiący ryby?
- Teraz to jeszcze bardziej się rozwinęło, bo mam więcej czasu dla siebie. To zawsze była rzecz, która mnie uspokajała. Co ciekawe takich wędkarzy jak ja to jest wielu, np. Piotrek Łuka czy Marcin Prus, który cały czas chwali się wszędzie swoimi wielkimi okazami, ale to już jest prawdziwy wędkarz. Nieraz, w tym gronie siatkarskim, udaje nam się spotkać na tych rybach, tylko że tych ryb to my za dużo wtedy nie łapiemy (śmiech). Tak że jak już łowić to raczej indywidualnie, bo przynajmniej człowiek wie, że chodzi naprawdę na ryby. A jak się to uda to lubię być sam, odpoczywam i myślę.
Poleca pan jakieś dobre miejsca na Opolszczyźnie?
- Zdecydowanie jezioro Dębowa, gdzie spędziłem mnóstwo wolnych chwil. Nawet teraz jak mam czas i jestem w okolicy to staram się zajrzeć do Stasia Wolkiewicza (na zdjęciu w pomarańczowym) na WOPR-ówke. To jest akwen, który uwielbiam, podobnie jak ludzi którzy tam przebywają. A ryb tam nie brakuje. Można łapać wielkie sztuki, a potem chwalić się na portalach społecznościowych co jest teraz bardzo modne (śmiech).