W 1936 roku miejskie władze udostępniły go publiczności. W czasie II wojny światowej został mocno zniszczony i dopiero w 1952 roku powstał komitet jego odbudowy, by 22 lipca 1953 roku został ponownie oddany.
I choć kilkadziesiąt lat temu nie zajmował tyle miejsca, co teraz, to ogród ten zawsze miał swój urok.
Jeszcze w latach 30. ubiegłego wieku rosło tu zboże. A na wiosnę 1945 r. był tu ostatni bastion niemieckiej obrony przed nadciągającą Armią Czerwoną.
Gdy Niemcy wycofali się na lewy brzeg Odry i wysadzili w powietrze mosty, ofensywa Armii Czerwonej została zatrzymana. Miejsce przedwojennych koszar zostało "obszarem umocnionym" pod dowództwem mjra Matthiasa Wensauera. Niemcy utrzymali je do marca.
Żołnierze w tych koszarach pojawili się znów w latach 60. Tym razem z pułku pancernego, który zostaje później przeformowany na 102. Pułk Zmechanizowany opolskiego garnizonu, który wchodził w skład 10. Sudeckiej Dywizji Pancernej należącej do związku taktycznego Wojsk Pancernych Sił Zbrojnych PRL.
Teraz w tym miejscu znajduje się II kampus Politechniki Opolskiej przy ul. Prószkowskiej.
W tym miejscu chciano postawić pierwotnie muzeum, w którym miały być prezentowane zakonserwowane pozostałości najstarszej zabudowy Opola. I pewnie do dziś wielu mieszkańców by tak chciało.
Ale wybudowano coś innego. Na węgierski wzór, bo taka była fantazja zamawiającego. W dodatku własnym sumptem, w pięć lat, bo już, już trzeba go było pokazać. Bo stąd miała iść wieść na cały świat o polskości ziem naszych piastowskich.
Zaprojektował go znany opolski architekt. Jedna część była jednak krzywa, bo wypadało ominąć fundamenty prastarej pobliskiej budowli. A gdy już powstał i zaczął żyć to stąd padło słynne powitanie ojca miasta Karola Musioła: - Witam was ciule!- , który w tak specyficzny sposób wymawiał wyraz -czule-.
Mowa oczywiście o opolskim amfiteatrze, który w 2011 roku przeszedł generalny remont.
Charakter tego miejsca zmienił się dokładnie 200 lat temu. Do tego czasu stał tam malutki drewniany kościółek pod wezwaniem św. Barbary. Właśnie 200 lat temu trafił do jednej z podopolskich wsi.
Ale, po kolei. Jest XVI wiek, a kościół św. Barbary jest jednym z dwóch drewnianych kościołów na terenie Opola, obok kościoła szpitalnego pw. Świętego Krzyża, jaki stał na Przedmieściu Odrzańskim, w rejonie dzisiejszego pl. Piłsudskiego.
Zniszczony trzydziestoletnią wojną chyli się ku upadkowi. Opolanie odbudowują go, ale na początku XIX w. władze pruskie wydają dekret znoszący zgromadzenia zakonne. Zlikwidowany zostaje klasztor franciszkanów, a Rządowa Komisja Likwidacyjna uznaje, że kościół św. Barbary "nie nadaje się już do niczego". Od razu też znajduje się nabywca zainteresowany kupnem starych, ale dobrych belek z przeznaczonego do rozbiórki kościoła.
Zaś w miejscu kościoła stoi teraz Filharmonia Opolska.
Tu w XIX w. kończyło się miasto, dalej były już tylko pola, ogrody i droga do jednej z podopolskich miejscowości, dziś będącej dzielnicą miasta. W latach 1879-1881 zbudowano tu (wtedy przy ulicy Mikołaja) gmach sądu.
Był jedynym w przedwojennym Opolu dziełem wybitnego polskiego architekta Zygmunta Gorgolewskiego (1845-1903), twórcy bardzo wielu realizacji w Niemczech i w Polsce, licznych pałaców i obiektów użyteczności publicznej, który zasłynął przede wszystkim jako architekt gmachu Teatru Miejskiego we Lwowie. Budynek z elewacjami w surowej cegle charakteryzował się harmonią kompozycji, równowagą podziałów poziomych i pionowych, znaczonych gzymsami i ryzalitami, nieco neoromańską stylizacją, a przede wszystkim nastrojem powagi adekwatnym do funkcji tego budynku.
Kiedy w 1933 roku zbudowano obwodnicę miejską i most przez Odrę, ulica Mikołaja ożywiła się - i przy jej wylocie, naprzeciw gmachu sądu usytuowano stację benzynową. Sąd nie przetrwał ostatniej wojny, w 1945 roku legł w gruzach. Po wojnie ciasne skrzyżowanie nie mogło już sprostać szybko narastającemu natężeniu ruchu. Po likwidacji stacji benzynowej w 1963 roku skrzyżowanie mocno zmodyfikowano nadając przestronności.
Później poprowadzono nad nim estakadę. Mowa oczywiście o rondzie na pl. Konstytucji 3 Maja, które dla wielu opolan jest po prostu "rondem".
Tutaj dawni mieszkańcy Opola najbardziej lubili odpoczywać. Sprowadzono tu rośliny z całego świata, m.in. rzadkie gatunki i odmiany rododendronów oraz drzew iglastych i liściastych. Po raz pierwszy w Opolu pojawiły się wtedy platany klonolistne, karłowate odmiany jodeł i świerków, czy pstrolistne wierzby.
Godzinami można było tu błądzić romantycznymi alejami, mostkami nad strumieniami, przysiąść przy fontannie, czy tajemniczej, sztucznej grocie, przed którą leżały dwa okazałe, kamienne jelenie. Zakochane pary spotykały się na mostku miłości. A żądni dalszych wrażeń docierali nad Odrę, by wsiąść na statek wycieczkowy i podziwiać miasto i przyrodę już z jego pokładu. Miejsce to stało się dość szybko ulubionym motywem na pocztówkach z Oppeln.
Wśród alejek tego romantycznego parku można było natknąć się na fontannę z trzema amorkami, czy popiersie rzymskiej bogini Junony, której historia wiąże się z prężnie rozwijającym się od połowy XIX wieku przemysłem cementowym. Odlaną z betonu z cementowni Grundmanna Junonę pokazano na światowej wystawie w Paryżu w 1867 r., gdzie eksponat zdobył nagrodę. Po powrocie do Opola, bogini stanęła najpierw naprzeciw poczty, a potem w opisywanym przez nas miejscu, przy głównej alejce spacerowej. Niestety, nie przetrwała wojny.
W parku była jeszcze jedna atrakcja, z której mieszkańcy chętnie korzystali, zarówno latem, jak i zimą. Latem pływając w łodziach, a zimą ślizgając się na łyżwach lodowisko. W 1933 roku odbyły się tu zawody w jeździe figurowej, słynna później Maxie Herber zdobyła mistrzostwo Niemiec w jeździe figurowej parami. Lodowisko miało już wówczas sztuczne oświetlenie, nagłośnienie, taras, szatnie i szlifierkę do wygładzania tafli. Zostało uznane za jedno z najpiękniejszych w Niemczech.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
