Grzegorz Cwalina do działu technicznego w Teatrze im. Jana Kochanowskiego trafił już na samym początku, czyli w 1975 roku. - Ze sceną związany jestem dłużej, bo od 1969 roku. Wtedy nasza baza znajdowała się przy filharmonii, a spektakle były grane w gmachu Teatru Lalek. Rano pokazywane były spektakle lalkowe, a po południu i wieczorami widowiska dramatyczne - mówił "Wyborczej".
- Decyzja o budowie odrębnego budynku dla teatru dramatycznego była dla niego zbawienna. Dotychczasowa formuła działania była bowiem dosyć uciążliwa - opowiadał.
Kamień węgielny pod budowę gmachu Kochanowskiego wmurowano w 1965 roku. Obiekt stanął w miejscu, gdzie w latach 30. ubiegłego wieku Niemcy planowali wykonanie teatru im. Adolfa Hitlera. Były tam nawet jego fundamenty, w których zamurowano informacje na ten temat.
Budynek opolskiego teatru robił wrażenie jeszcze w trakcie realizacji. Skala przedsięwzięcia była bowiem ogromna. - Dopóki nie był skończony, to trudno było zorientować się w układzie jego pomieszczeń - opowiadał nam Grzegorz Cwalina.
Władze chciały, by teatr był gotowy na 23 stycznia 1975 roku, na 30. rocznicę wejścia do Opola żołnierzy Armii Czerwonej. Protokół odbioru podpisano naprędce, choć wiele elementów budynku nie było jeszcze wykończonych.
- Próby do Przedwiośnia, które było pierwszym spektaklem pokazanym w Teatrze im. Jana Kochanowskiego, odbywały się na widowni bez siedzeń. Razem z ekipą aktorów oraz twórców spektaklu klęliśmy na robotników, którzy przeszkadzali nam w próbach. A oni klęli na nas, bo z ich perspektywy to my utrudnialiśmy im pracę - wspominał Grzegorz Cwalina.
Skutek pośpiechu był taki, że jeszcze przez rok pracownicy teatru napotykali w gmachu budowlańców, którzy szlifowali te elementy teatru, których nie udało się ukończyć na czas.
- Sporo elementów trzeba też było poprawiać. Tak było chociażby w przypadku nastawni świateł, gdzie konfiguracja reflektorów nie odpowiadał standardom. Przykładowo, przesunięcie jednego przełącznika powodowało uruchomienie całej sekwencji świateł. By działały tak, jak chcieliśmy, musieliśmy je programować w dosyć specyficzny, nietypowy sposób. Potem był z tego kłopot, bo gdy już nastawnia świateł działała, jak trzeba, to całej obsługi trzeba było uczyć się od początku - wspominał pracownik teatru.
Sporo z technologii wykorzystanej w teatrze pochodziło z 1965 roku. Mimo to udało się stworzyć unikatową, obrotową scenę, która za sprawą swojej funkcjonalności i możliwości do tej pory pozostaje unikatem na skalę kraju.
Pracownik działu technicznego opowiadał "Wyborczej" też o elementach teatru, które powstały, ale które nigdy nie spełniły swojej funkcji. Przykładem jest basen, który znajduje się przed frontem teatru.
Podobnie jest z systemem klimatyzacji. Większość była gotowa, ale część wykonawców po zejściu z placu budowy nigdy na niego nie wróciła. Potem nikt się tym tematem nie zajmował, bo były pilniejsze potrzeby.
Z budową teatru mierzyły się już władze przedwojennego Oppeln.
- Budowa takiego gmachu w 40- tysięcznym mieście była jednak ogromnym wyzwaniem finansowym i ówczesnym włodarzom nie udało się mu sprostać - mówi Andrzej Hamada, nestor opolskich architektów.
Przypomina też, że jeszcze w latach 50. w tym miejscu odbywał się targ.
- Tu, w środku Opola znajdowało się targowisko mięsne, na którym mieszkańcy robili zakupy - mówi Andrzej Hamada.
Jak przypomina, stworzenie projektu budynku zlecono w PRL-u dwóm wybitnym architektom specjalizującym się w budowie teatrów- Julianowi Duchowiczowi i Zygmuntowi Majerskiemu.
- Zanim jednak powstał projekt, należało przygotować inny dokument, czyli założenia projektowe określające tematykę inwestycji, klasę teatru, funkcje pomieszczeń, koszty, czy kubaturę. I za ten dokument odpowiadałem właśnie ja. To był ogromny zaszczyt, mój wkład w powstanie tego gmachu. Mam z tego powodu ogromną satysfakcję - mówi Andrzej Hamada, dodając: - W tym czasie akurat robiłem swój dyplom z architektury w Gdańsku, który dotyczył teatrów. Stąd, przy tworzeniu założeń projektowych wykorzystałem całą aktualną wiedzę - wspomina.
- W tamtych czasach budynek teatru był bardzo nowoczesny, nietypowy, modernistyczny. Ludzie byli przyzwyczajeni do teatrów z XIX wieku z kolumnami a tu zdecydowano się na nowoczesny front bez detali i z widownią w formie czuba. Dla opolan to było zaskoczenie. Kpili i śmiali się widząc pracę robotników. Mówiło się, że w Opolu powstaje skocznia narciarska - wspomina Andrzej Hamada.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
