Klub z innej galaktyki przyjeżdża do Opola

Tu o miejsce w składzie rywalizują Sławomir Szmal i Marin Sego. Potwierdzeniem klasy tego pierwszego może być fakt, iż w 2009 został uznany najlepszym piłkarzem ręcznym świata w ogóle. Wychowanek Stali Zawadzkie, ma za sobą grę także w WKW Opole. Później występował w Hutniku Kraków, Warszawiance Warszawa, Wiśle Płock oraz w niemieckich: Tus N-Lubbecke i Rhein-Necker Lowen, gdzie zyskał wielkie uznanie zarówno wśród kibiców, jak i zawodników. Od wielu lat stanowi o sile naszej reprezentacji Polski, z którą zdobył trzy medale mistrzostw świata i wystąpił na igrzyskach olimpijskich. Popularny "Kasa" ma jednak świetnego konkurenta, gdyż jest to reprezentant niezwykle silnej Chorwacji, który przybył do VTK prosto... z Wisły Płock, co zawsze przecież wzbudza emocje. Szybko jednak się odnalazł w nowym miejscu i potwierdza, że jest świetnym fachowcem.

Na tej pozycji mamy reprezentantów Chorwacji i Niemiec, albowiem Ivana Cupića (na zdjęciu) i Tobiasa Reichmanna. Pierwszy to jeden z najlepszych tego typu graczy na świecie. Niesłychanie szybki i skuteczny, do tego posiadający kapitalną technikę i to nie tylko rzutu. Wszak kilkakrotnie wybierany był do składu gwiazd turniejów rangi międzynarodowej czy choćby Ligi Mistrzów. Karierę rozpoczął w RK Metković, a kolejnymi przystankami na jego sportowej drodze były RK Agram Zagrzeb, Octavio Vigo, RK Gorenje Velenje i niemiecki Rhein-Necker Lowen, skąd trzy lata temu trafił do Kielc. Jest podstawowym zawodnikiem swojej drużyny narodowej, z którą zdobył m.in. drugie i trzecie miejsca mistrzostwach Świata, brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Londynie oraz dwa srebra i brąz mistrzostw Europy.
O minuty na parkiecie rywalizuje z Reichmannem, który długo zapowiadał się na nadzieje swojej kadry. Zresztą w wieku 21 lat sięgnął po niego potentat THW Kiel. Z zespołem tym zwyciężał w Lidze Mistrzów i Bundeslidze 2010 i 2012, a także zdobył klubowe mistrzostwo świata 2011. Później jednak przeniósł się do średniaka z HSG Wetzlar, a następnie wybrał polski kierunek.

Po drugiej stronie boiska mamy natomiast takich tuzów jak Mateusz Jachlewski (na zdjęciu) i Manuel Strlek. O pierwszego od lat dopominają się kibice biało-czerwonych, ale na przeszkodzie często staje jego silny charakter i brak porozumienia z obecnym trenerem kadry. Ten szybki, skuteczny i uniwersalny zawodnik (może grać również na prawym skrzydle lub rozegraniu) zdążył jednak zdobyć z Polską wicemistrzostwo świata 2007 i pojechać na olimpiadę do Pekinu. Co ciekawe w Kielcach gra już dziewięć lat.
Chorwat to, a jakże, reprezentant swojego kraju. Z kadrą tą zdobył trzy brązowe medale trzech różnych imprez: Igrzysk Olimpijskich, mistrzostw świata i Europy. Jeśli chodzi o ten ostatni turniej to najpierw w 2010 roku wywalczył także srebro, a jego uznano najlepszym lewoskrzydłowym zmagań. Zanim trafił do Kielc sześć razy z rzędy zdobywał mistrzostwo rodzimej ligi z Croatią Zagrzeb

Tutaj znowu mamy duet polsko-chorwacki, odpowiednio: Krzysztof Lijewski (na zdjęciu) - Denis Buntić. I znowu to gracze niezwykle wszechstronni i rzecz jasna filary swoich reprezentacji. Obaj potrafią zarówno świetnie rzucić z drugiej linii, jak i niekonwencjonalnym zagraniem wypracować okazję koledze, ponadto są nieprzejednani również w defensywie. Popularny "Lijek" podobnie jak Szmal ma na koncie wspomniane trzy medale mundialu z Polską. Wychowanek Ostrovii Ostrów Wielkopolski szybko znalazł się w Śląsku Wrocław, skąd przeniósł się do czołowego klubu Europy HSV Hamburg. Tam pięć razy stawał na podium ligi, a po jej wygraniu przeniósł się na rok do Rhein-Necker Lowen. Od trzech lat gra dla żółto-niebieskich. Natomiast "Bunto" robi to o rok dłużej, a jest wychowankiem Ljubuski Izvidac, później występował w chorwackim Agram Medvescak, słoweńskim Cimos Koper i hiszpańskim Real Ademar. Z Chorwacją wywalczył srebrne medale mistrzostw świata 2005 i Europy 2010 oraz brązowe krążki olimpiady 2012 i ME 2013.

Tutaj trener kielczan dopiero ma kłopot bogactwa. Z kogo bowiem musi wybierać? Ano są tu: Karol Bielecki (na zdjęciu), Michał Jurecki i Piotr Chrapkowski. Dwaj pierwsi mieli wymierny wkład we wszystkich sukcesach polskiej reprezentacji w ostatnich latach, a ten trzeci brał udział w turnieju 2015. Idąc po kolei to "Kolę" znają chyba nawet najmniej zainteresowani szczypiorniakiem. Wszak właśnie ten zawodnik podczas meczu towarzyskiego kadry stracił oko. nie poddał się jednak, wciąż gra i to jak. Bomby jakie posyła z 9-10 metrów są często nie do zatrzymania dla najlepszych golkiperów świata. Po wyjeździe z Kielc w 2004 roku i przed powrotem do tej drużyny, przez osiem lat był gwiazdą Bundesligi, a z S.C. Magdeburg zdobył Puchar EHF. "Dzidziuś" to typowy walczak, nigdy się nie poddaje i zawsze jest gotów do gry. Ma za sobą grę m.in. W chrobrym Głogów u boku brata Bartosza. Później na chwilę grał w Kielcach i w HSV Hamburg. Na czołową postać ligi niemieckiej wyrósł Tus N-Lübbecke. Od pięciu lat znowu gra w naszym najlepszym klubie. Z kolei "Chrapek" do tej drużyny trafił prostu z Płocka. O skali jego talentu może świadczyć choćby to, że już w wieku 19 lat był powoływany do seniorskiego teamu biało-czerwonych.

Mariusz Jurkiewicz, Grzegorz Tkaczyk (na zdjęciu), Uros Zorman. To równie dobrze mogłyby być propozycje do plebiscytu na najlepszych graczy Europy na tę pozycję, jednak tak wygląda wybór szkoleniowca ?żółto-niebieskich? przed każdym meczem. Bez ?Kaczki? trudno byłoby sobie wyobrazić dzisiejszą reprezentację, tak jak kiedyś było to w przypadku Tkaczyka. Obaj mają na swoim koncie po dwa medale mundialu, z tym ze ten pierwszy brązowe za turnieje 2009 i 2015, a ten drugi srebro 2007 i brąz 2009, gdyż jakiś czas temu zdecydował o zakończeniu kariery w kadrze. Jurkiewicz jest wychowankiem Zagłębia Lubin, ale szybko wyjechał do Hiszpanii gdzie spędził blisko 10 lat grając dla najlepszych klubów z którymi świętował sukcesy nawet w Lidze Mistrzów. Po powrocie do kraju dwa lata grał w Płocku, a niedawno wybrał ?świętokrzyski kierunek?. ?Młody? to natomiast urodzony lider, nie tylko na boisku, ale również poza nim. On z kolei za granicą grał dziewięć lat i w całości była to liga niemiecka, gdzie zdobył ponad tysiąc bramek. Najpierw trafiał dla S.C. Magdeburg, a następnie Rhein-Necker Löwen. W Kielcach od czterech sezonów.
Słoweniec przez pewien czas grał albo u siebie, albo w Hiszpanii i każdym przypadku wygrywał ligę lub Ligę Mistrzów: z RK Celje Pivovarna Lasko w 2004, a z BM Ciudad Real w 2008 i 2009. Ze swoją drużyną narodową sprawił w 2004 roku ogromną niespodziankę, gdyż sięgnęła ona wówczas po wicemistrzostwo Europy. Jest świetnie wyszkolony technicznie, a ponadto może grać również jako kołowy.

A jeśli już jesteśmy przy nich to w VTK numerem jeden jest Hiszpan Julen Aguinagalde, którego na równi cechuje siła, nieustępliwość, ale i kapitalne wyszkolenie techniczne, co nie jest regułą w przypadku tej pozycji. Do tego jest uznawany za jednego z najlepszych obrotowych na świecie. Wielokrotnie wybierany do drużyn turniejów takich jak MŚ czy LM. Z ekipą z Półwyspu Iberyjskiego był mistrzem świata w 2013 roku, a dwa lata wcześniej zdobył brąz. Zanim przybył do Polski grał tylko w rodzimej lidze, ale z BM Ciudad Real i Atletico Madryt choćby trzy razy stawał na podium LM, nie mówiąc o medalach na krajowym podwórku.

Jakby tego było mało drużynę prowadzi jeden z najlepszych szczypiornistów wszechczasów Tałant Dujszebajew (triumfator stosownych plebiscytów w latach 1994 i 1996). Reprezentant ZSRR, WNP, w latach 1992-1996 Rosji i w latach 1996-2005 Hiszpanii, występował na pozycji środkowego rozgrywającego. Co ciekawe z tą drugą kadrą zdobył złoto Igrzyskach Olimpijskich 1992, a z tą ostatnią brązowe medale olimpiad 1996 i 2000. Poza tym wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw świata i Europy. Jako zawodnik trzykrotnie wygrał Ligę Mistrzów.
Przed przyjściem do Kielc jako trener w styczniu 2014 roku po dwa razy triumfował w Lidze Mistrzów i w lidze hiszpańskiej. Obecnie prowadzi również kadrę Węgier.