Opolscy żołnierze walczą o przetrwanie. W Winowie [WIDEO I ZDJĘCIA]

- Solidny nóż, krzesiwo i pojemnik na wodę. To mój zestaw obowiązkowy - mówi podporucznik Kamil Dwornicki z 10 Opolskiej Brygady Logistycznej, jeden z organizatorów obozu przetrwania dla żołnierzy, miłośnik surwiwalu.

- Jeżeli nie rozpalimy ognia, zginiemy. Płomień nie tylko pozwala się rozgrzać czy przygotować posiłek, ale również odgoni drapieżniki i insekty. Jest pomocny do tworzenia broni czy dawania sygnałów ratunkowych. To również leśna telewizja. Siedzi się przy ognisku, wpatruje się w niego tak samo jak w telewizor. To podnosi morale - wylicza żołnierz.

Sposobów na rozpalenie ogniska jest kilka, zaczynamy od krzesiwa. - Nawet jak jest mokre, to bez problemu rozpalimy ogień. Mokre zapałki do niczego się nie przydadzą - zauważa plutonowy Adam Rozkosz.

Jeden z żołnierzy z kieszeni wyciąga tampon. - To część mojego zestawu przetrwania - stwierdza. - Wata, która jest jego składnikiem, świetnie nadaje się na rozpałkę. Wystarczy kilka iskier i mamy płomień - tłumaczy Kamil Dwornicki.

Dla kogoś, kto nigdy nie miał w ręku krzesiwa, rozpalenie ogniska przy jego pomocy może być ciężkie. Zgrabiałe ręce od zimna z trudem pocierają pręcik wykonany z magnezu. Powstające iskry szybko gasną, trzeba przyśpieszyć, by objęły przygotowane drewniane wióry, puch roślinny czy suchą trawę. Czasem potrzeba nawet kilkudziesięciu minut, ale nie wolno się poddawać. - Ogień to podstawa, bez niego zginiemy - motywuje Dwornicki.

Krzesiwo znajdziemy w sklepach militarnych i w internecie. Najbardziej popularne jest najtańsze, kosztuje ok. 16 zł. Są też znacznie grubsze, tzw. ratownicze, ale te kosztują nawet 10 razy więcej, choć ich niewątpliwym plusem jest fakt, że wymagają mniejszego nakładu pracy.

Jeśli przypadkiem mamy ze sobą nadmanganian potasu i glicerynę, o ogień nie musimy się martwić. Na rozpałkę, czyli np. drewniane wióry, wysypujemy garstkę nadmanganianu potasu, który polewamy gliceryną. Po ok. minucie zachodzi reakcja chemiczna, zapala się nadmanganian, mamy ogień bez większego wysiłku.

Dużego nakładu sił nie wymaga także kolejny z najczęściej używanych sposobów, czyli rozpalenie ognia przy pomocy baterii 3r12. Blaszki baterii przykładamy do waty stalowej, to powoduje jej rozgrzanie do czerwoności i w efekcie zapłon.

Schronienia przygotowane przez żołnierzy są przemyślane. Jedno z nich wykonane jest na bazie szkieletu z sosnowych gałęzi, warstwę dachu odizolowano cienką folią, by był wodoodporny, na folii są gałęzie sosnowe ułożone dokładnie w taki sam sposób, jak dachówki. Dzięki temu woda spadająca na dach po prostu z niego spływa a nie wlewa się do środka. Boczne ściany składają się z dużej ilości gałęzi sosnowych, co ma ochronić przed wiatrem i wodą.

- Przed szałasem znajduje się tzw. ekran ciepłochronny, który został ułożony z kamieni po to, aby ciepło nie rozchodziło się na zewnątrz, tylko ?odbijało się? i z powrotem wpadało do szałasu. Ale na tym rola kamieni się nie kończy. Mogą nam pomóc później jako grzejniki. Wystarczy wyłożyć nimi podłoże i położyć się na nich.

Jeszcze bardzo gorące mogą posłużyć jako kuchenka. Woda w metalowym kubku ustawionym na takim kamieniu błyskawicznie się zagotuje, mięso na nim ułożone nie spali się, ?dojdzie?, będzie się nadawało do spożycia - opisuje Dwornicki.

Niewiele czasu potrzeba na przygotowanie takiego szałasu. W zależności od tego, ile osób nad tym pracuje, czasami potrzeba zaledwie 20 minut. Średni czas to ok. 40 minut. Taka budowla musi spełniać dwa warunki - ochrony przed warunkami atmosferycznymi i maskowania w terenie.

Miejsce na schronie musi być nie tylko odsłonięte od wiatru, ale nie może znajdować się w głębieniu, bo w wypadku deszczu zostanie zalane. Trzeba zwracać także uwagę na kierunek (od strony północnej zawsze jest najchłodniej) i pozycję podłoża  - jeśli będzie zbyt pochylona, grozi nam wyturlanie się z namiotu w trakcie snu.

Jak jeszcze się ogrzać? Wystarczy wykorzystać naturalne ukształtowanie terenu i rozbić obozowisko tuż przy pagórku, a następnie... wyżłobić w nim komin. - Drążymy go pod kątem 45 stopni do wnętrza szałasu. Tak powstaje piec, który obkładamy dookoła kamieniami. Pełnią rolę kaloryferów przez kilka godzin oddając ciepło. Ten sposób od innych różni się tym, że komin cały dym zabiera na zewnątrz- tłumaczy Kamil Dwornicki.

Dwóch żołnierzy ustawia trójstopniowy filtr do wody. Skonstruowany jest z kilku kijków, które tworzą trójkąt, na nich umocowane są trzy kawałki płótna, stąd w nazwie ?trójstopniowy?.

Na samej górze, na kawałku płótna kładą warstwę trawy, woda przez nią filtrowana będzie ściekać na kolejną warstwę, gdzie umieszczony jest piasek. Następnie będzie skapywać na ostatnią warstwę z węglem drzewnym, który pełni rolę dezynfekującą. W taki sposób trzeba przefiltrować wodę co najmniej cztery, pięć razy. Im więcej, tym lepiej.

Gdzie jednak szukać wody? Jeśli znajdujemy się w zaśnieżonych górach, sprawa jest prosta. A co, jeśli przytrafiło nam się błądzenie po pustyni? - Wtedy w grę wchodzą już niekonwencjonalne metody, czyli tzw. parowniki. Trzeba wykopać dół, nasikać do niego, wstawić naczynie do dołka, przykryć folią i obsypać ją dookoła ziemią. Potem trzeba tylko czekać. Pod wpływem słońca wytworzy się duża różnica temperatur. W dołku zaczyna się skraplać para wodna, która najpierw osadza się na folii a następnie wpada do naczynia- opisuje Dwornicki.

W dżungli wodę można znaleźć w bananowcach, wystarczy znaleźć kawałek bambusa i przeciąć go tak, żeby powstała z niego rurka, wbić ją pod kątem 45 stopni, podstawić naczynie. Woda ścieknie do niego. 

- Choć woda stanowi 75 proc. naszego ciała i jest niezwykle ważna dla organizmu, to ważne jest także pożywienie - podkreślają żołnierze. Dlatego jedną z części szkolenia jest przygotowanie i montaż pułapek na zwierzęta. - Do wykonania potrzebujemy tylko cztery patyki i wykopany dołek w ziemi, o głębokości 10-15 cm. Pamiętajmy, by zakładając pułapkę pracować w rękawicach, bo na patykach zostawiamy swój zapach. Dobrze patyki okopcić, zwierzęta kojarzą zapach dymu, ale nie oznacza on dla nich czegoś złego, a świetnie maskuje zapach człowieka - tłumaczy żołnierzom Dwornicki.

Naostrzone patyki wbite są pod kątem 45 stopni w ziemię, jeśli noga zwierzęcia wpada po łapkę, dostaje się pomiędzy patyki, które działają jak zapadka - jeśli zwierzyna będzie chciała nogę wyszarpać, to patyki się nie poddadzą. - Taką pułapkę trzeba sprawdzać co najmniej 3-4 razy na dobę, żeby jakiś drapieżnik nas nie ubiegł - uśmiecha się żołnierz.

Podporucznik Dwornicki zwołuje grupę żołnierzy, by zaprezentowali swoją broń. Na co dzień przy pasie mają pistolet Wist i karabin Beryl, to tym razem każdy z nich trzyma własnoręcznie skonstruowane narzędzie bojowe. To m.in. włócznia z gałęzi z naostrzoną szpicą, która dla utwardzenia jest opalana. Dzięki temu bez problemu przebija truchło zwierzyny. Jest także topór - to nic innego jak mocny patyk z ramionami w kształcie litery ?Y?, pomiędzy którymi znajduje się kamień przywiązany sznurkiem, drutem lub pnączem.

Jest również łuk, proca, czekan. - Doskonale sprawdza się także bola. Potrzebujemy tylko 3-5 sznurów o długości ok. 0,5 metra, na których końcach mocujemy kamienie. Górę sznurów związujemy, rozkręcamy nad głową i rzucamy w kierunku zwierzęcia. Kamienie na końcu sznurków oplatają się o nogi czy skrzydła zwierzęcia - opisuje Dwornicki.

Grupa żołnierzy z drewnianą bronią wygląda nieco komicznie. - Na początku takie szkolenie bardzo śmieszy żołnierzy, ale potem już tak zabawnie nie jest. To jest całkiem coś nowego do czego nie jesteśmy przyzwyczajeni, ale trzeba dać sobie radę. Wszystko jest do zdobycia w lesie, wystarczy mieć krzesiwo i porządny nóż- zauważa plut. Adam Rozkosz. - Powiedzenie ?jak sobie pościelisz..? tutaj nabiera nowego znaczenia. Nie ma ciepłego łóżka, są zmarznięte ręce i dłonie, zwłaszcza, że pogoda do łaskawych nie należy i co chwilę pada deszcz. Jest ciężko - dodaje jeden z mundurowych.

- Wystarczy 20 proc. umiejętności, a reszta to siła psychiczna. To ona powoduje, że nawet bez znajomości jakichkolwiek technik przetrwania można poradzić sobie w dżungli czy na pustyni. Liczy się determinacja i chęć do życia. Znam przypadki snowboardzistów, którzy przetrwali tydzień w górach nawet bez ognia, bo nie mieli go czym rozpalić - relacjonuje Kamil Dwornicki.

I choć od umiejętności ważniejsza jest wola i chęć przetrwania, to nie brakuje osób, które na własnej skórze chcą poznać smak surwiwalu pod okiem doświadczonych wojskowych. Prywatne zajęcia i obozy przetrwania organizowane np. przez emerytowanych żołnierzy GROM cieszą się bardzo dużą popularnością, choć do tanich rozrywek nie należą.