Interesująca jest bryła kościoła z zegarem na strzelistej wieży. Warto zwrócić uwagę na neogotycką plebanię z lat 1903-04.
Za kościołem przy ul. Zielonej znajduje się cmentarz z lat 1901-1902.
Założony został na planie trapezu. Groby w większości pochodzą z okresu po 1945 r. Zobaczyć tu można kilka drewnianych krzyży o bogatej dekoracji snycerskiej. Jest też małe lapidarium z zachowanymi starymi nagrobkami, najstarszym z 1901 r.
W głównej alei miejsce spoczynku znalazło trzech proboszczów tutejszej parafii pw. matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Na cmentarzu znajdują się również groby żołnierzy, w tym zbiorowa mogiła 29 żołnierzy niemieckich poległych w 1945 roku.
Warto skierować się też w stronę starego cmentarza przy Alei Przyjaźni, założonego na przełomie XVIII/XIX w. Widnieje na mapie okolic Opola z 1811 r.
W 1957 r., dwa lata po włączeniu Nowej Wsi Królewskiej w granice Opola, nekropolia została zamknięta, a szczątki ekshumowano na cmentarz na Półwsi. Około 1970 r. teren zrównano z ziemią.
O tym, że był tu niegdyś cmentarz świadczy dziś tylko drewniany krzyż, pozostałości bramy wjazdowej i stare drzewa porośnięte bluszczem.
Spacerując po Nowej Wsi Królewskiej warto odwiedzić cmentarz żydowski przy ul. Granicznej.
Przed powstaniem cmentarza Żydzi swoich bliskich musieli chować aż w Białej Prudnickiej, dlatego w 1817 r. poza miastem, na terenie należącym do ówczesnej Nowej Wsi Królewskiej, zakupiono od rolnika Josefa Kurpiersa 0,12 ha ziemi z przeznaczeniem pod cmentarz.
Pierwszy pogrzeb odbył się tu w 1821 r., cmentarz oficjalnie otwarto rok później. W1866 roku powiększono go. We wschodniej części (od strony ul. Walecki) w latach 70. XIX wieku wzniesiono dom pogrzebowy. Ostatni pochówek członka niemieckiej opolskiej gminy żydowskiej odbył się w 1940 r. Społeczność żydowska zniknęła z Opola z wybuchem II wojny światowej, większość opolskich Żydów zginęła w obozie koncentracyjnym w Terezinie.
Nekropolia przetrwała wojnę, po której opiekę nad nią przejęła wrocławska gmina żydowska. Ostatni żydowski pochówek odbył się w roku 1960. W 1963 roku cmentarz oficjalnie zamknięto.
Na nagrobkach widnieją napisy w dwóch językach: hebrajskim bądź niemieckim. Spotykamy tak nagrobki tradycyjne, w formie pionowej, półkoliście zakończonej płyty z inskrypcją i charakterystyczną dla Żydów symboliczną dekoracją (złamany kwiat lub świeca na grobie kobiety, złamane drzewo na grobie mężczyzny), jak i nie związane z żydowskimi tradycjami pomniki nagrobne.
Spoczywa tam wielu wybitnych opolskich Żydów: np. rabin Adolf Wiener (1812-1895), który jako jedyny Żyd otrzymał tytuł honorowego obywatela Opola. Znajdziemy także groby członków rodziny Friedländerów - najzamożniejszej żydowskiej rodziny Opola, właścicieli browaru zamkowego. W 1840 roku pochowano tu Margaliot Schnitzer, babkę Eduarda Schnitzera, lekarza i podróżnika, znanego później jako Emin Pasza.
Obok żydowskiego cmentarza znajduje się cmentarz choleryczny.
Założono go w 1831 r. w celu grzebania ciał ofiar zarazy. Ustalono minimalną głębokość dołów (1 sążeń - ok. 2 m), zwłoki przemieszczano za pomocą haków, by uniknąć kontaktu z nimi i zasypywano je niegaszonym wapnem. Pochówki odbywały się nocą.
W Opolu pierwszy przypadek cholery stwierdzono 13 października 1831 r. Kolejne epidemie nawiedziły miasto w latach 1836-37, 1848-56, 1866-67, 1872-74 i w 1894; prawdopodobnie także wtedy chowano na cmentarzu jej ofiary.
Zamknięcie cmentarza rozważano w 1900 r., jednak z powodu powodzi w 1903, podczas której znacznie ucierpiał główny cmentarz miejski przy Wrocławskiej, nekropolia służyła jako cmentarz pomocniczy. Grzebano tu także zmarłych podczas powodzi w sierpniu 1915 r. Cmentarz zamknięto 1 kwietnia 1931 r. Zachowało się na nim ledwie kilka zdekompletowanych kamieni nagrobnych z drugiej poł. XIX wieku.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
