To klub mieszczący się na antresoli Teatru im. Kochanowskiego, który działał od 1992 roku i w którym gościły takie osobistości, jak prezydent Kwaśniewski, Kaczorowski czy premier Bielecki.
- Klub powstał, bo kiedy przyszedłem do teatru, antresola przedstawiała opłakany widok. Stary, zaniedbany bufet teatralny wyglądał tak okropnie, że strach było tam wpuścić gości. Wydawało mi się, że jedynym sensownym rozwiązaniem było wejście kogoś z pomysłem i pieniędzmi. Wiem, że nie wszystkim się to wtedy spodobało - wspominał przed laty w rozmowie z "Wyborczą" Jan Feusette, były dyrektor teatru.
W pierwszym okresie istnienia Rimini aktorzy śpiewali tam piosenki, wystawiały się kabarety, organizowano bankiety czy spotkania kulturalne. - Później, chyba ze względów komercyjnych, Rimini zaczęło ewoluować w stronę klubu nocnego i to już mi się nie podobało - podkreślał.
Wówczas wnętrze stało się kwintesencją nowobogackiego kiczu. Obrazu dopełniał stojący w rogu telebim, na którym leciały programy motoryzacyjne i transmisje sportowe. W przerwach meczów wokół stojącego obok drążka owija się tancerka topless.
To klub bilardowy mieszczący się "na tyłach" Toropolu. W 1999 roku godzina gry kosztowała tam 12 złotych, a wszystkie stoły praktycznie non stop były zajęte.
W lokalu były także symulatory jazdy na motocyklu. Piwo kosztowało 3,5-4 zł, można było zamówić także przekąski: frytki po 2,50 zł, bogracz za 6 zł, czy pizzę za 10 zł.
Toaleta była płatna niezależnie od tego, czy było się klientem, czy nie. Z tego względu nader liczne były eskapady klienteli klubu po okolicznych podwórkach.
Dawniej pod taką nazwą przy ul. Strzelców Bytomskich 7 działał klub muzyczny. Teraz mieści się tam restauracja Radiowa.
Pod koniec lat 90. lokal zasłynął z serwowania grzanych piw i miodów, które można było kupić za 5-6 złotych. Wtedy też w 103,2 odbywały się koncerty. Zainteresowanie klientów było tak duże, że w weekendy rezerwacje przyjmowano tylko do 18.30.
To już lokal z ul. Nysy Łużyckiej, gdzie większość drinków - zgodnie z nazwą - serwowano na bazie Tequili. Najciekawszym z nich był ponoć "Meksykański Śrubokręt" z Tequilą Sauza Gold i sokiem pomarańczowym za 8 złotych.
Najdroższym drinkiem w ofercie był "Basen Kąpielowy" z białym rumem, wódką, curacao, sokiem z ananasa i śmietanką za 13 złotych.
Na klientów przy barze często czekało też ciasto wypieku właścicielki knajpy lub chleb ze smalcem. A także jakaś sentencja wypisana na tablicy w okolicy wejścia do toalety.
Pub w lokalu, gdzie mieści się teraz dyskoteka Aqarium, pod koniec lat 90. przyciągał "mroczną atmosferą" - w środku, gdzie było mniej dziennego światła, królowały drewno i cegły obite żelastwem.
Dumą lokalu były drinki w 50. rodzajach np. "Uśmiech teściowej" za 9 zł. Piwo kosztowało 5-7 zł.
To już lokal w budynku amfiteatru, którego niewątpliwym atutem był taras ze stolikami, wychodzący na amfiteatr.
Oprócz możliwości posiedzenia przy stoliku - piwo kosztowało 4zł, kieliszek wódki tyle samo - w lokalu można było także potańczyć. Teraz organizowane są w nim koncerty przez NCPP, sala dyskotekowa jest teraz "Salą kameralną".
Sztuczne kwiaty, społemowskie wazoniki na stołach, białe ściany z czarną, drewnianą boazerią, karta dań wystukana na maszynie do pisania, grający w tle tranzystor - tak wyglądało wnętrze kawiarni "Teatralna", która mieściła się na ul. Krakowskiej 33.
Specjalnością zakładu był tort marczello za 3,60 zł, kawa cappucino za 4,59 i deser zbójnik za 2.75 zł. Piwo kosztowało 4 zł. Klientów przyciągał także ogródek letni, z którego można obserwować wszystkich przechodzących głównym deptakiem miasta.
Choć większość lokali gastronomicznych, które działały w Opolu w latach 90. nie przetrwały próby czasu, to są wśród nich takie, które przyciągały klientów wtedy, jak i współcześnie.
Do nich należą choćby Pożegnanie z Afryką, Pod Arkadami, Ostrówek czy Pub Maska.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
