Opolska choinka na sportowo. Są gwiazdy, bombki, nadzieje, ale i stłuczki

To zdecydowanie największa gwiazda w naszym regionie, a właściwie to gwiazdy. Sztangiści Budowlanych Opole jak zwykle zdobyli worek medali, a w mijającym roku te najcenniejsze krążki były właśnie udziałem Bonka i Michalskiego. Najpierw obaj stanęli na podium mistrzostw Europy: Bonk zdobył złoto, a Michalski brąz, później wspólnie wywalczyli drużynowe mistrzostwo Polski oraz złoty i srebrny medal indywidualnych mistrzostw kraju. Zakończenie roku nie było już tak udane, bo Bonk spalił wszystkie trzy podejścia podczas mistrzostw świata, a Michalski nie wykorzystał szansy na medal i musiał zadowolić się szóstym miejscem. Obaj są jednak pewniakami do startu w przyszłorocznych igrzyskach w Rio de Janeiro i można mieć nadzieję, że sprawią tam miłą niespodziankę.

Ciut niżej na choince, a mianowicie jako największa bombka jest ten czołowy polski fighter. Opolanin we wrześniu podpisał kontrakt ze światową ekstraklasą MMA czyli z amerykańską organizacją Ultimate Fighting Championship w skrócie UFC, uznawaną za najlepszą federację mieszanych sztuk walki. Pojedynki tam odbywają się w ośmiokątnym ringu otoczonym siatką, zwanym oktagonem. Umowa została zawarta na sześć walk, a do pierwszej dojdzie 6 lutego 2016 podczas gali w Las Vegas kiedy to po drugiej stronie stanie renomowany Derrick Lewis. To wszystko to ogromne wyróżnienie dla 35-letnego przedstawiciela Lutadores Opole, który zawodową karierę rozpoczął w 2007 roku, a od tego czasu stoczył na ringu 22 walki, przegrywając tylko dwa razy.

Ten zawodnik również pokazał co potrafi, a i w następnym sezonie można wiązać z nim spore nadzieje. Kanadyjkarz AZS-u Politechnika Opolska w tym roku odniósł największy sukces w swojej dotychczasowej karierze zdobywając brązowy medal mistrzostw świata. Jak sam podkreśla to nie koniec, a dopiero początek, zaś w przyszłym roku ma chrapkę na kolejne podium, tym razem podczas igrzysk. Nie jest to niemożliwe zwłaszcza, że opolanin trenuje pod okiem Marka Plocha, czyli jednego z najlepszych szkoleniowców w tym sporcie na świecie. W przeszłości pracował on m.in. w Chinach, a jego zawodnicy zdobywali złote medale olimpijskie, teraz chce powtórzyć ten sukces z kajakarzami z Polski.

Impreza z wielkimi tradycjami, w przeszłości bardzo popularna wśród fanów motoryzacji i nie tylko, w ostatnich latach przechodziła niemalże bez echa, bo niewielu kibiców o niej słyszało, a jeszcze mniej ją oglądało. W 2015 roku festiwalowy powrócił nareszcie na ulice Opola w wielkim stylu. Rajdowcy doczekali się odpowiedniej oprawy i co najważniejsze tłumów ludzi dopingujących ich na trasie. Oby kolejne edycje były podobne.

Pudełko otwierają przedstawiciele najbardziej znanego klubu w regionie, choć gdyby nie świetne drugie półrocze najlepszy od lat klub Opolszczyzny mógłby zostać umieszczony w stłuczkach. Siatkarze sezon 2014/15 ukończyli bowiem na szóstym miejscu w stawce PlusLigi i po raz pierwszy od lat tak szybko zakończyli walkę o medale, a do tego nie zapewnili sobie gry w europejskich pucharach. Drugą połowę roku kędzierzynianie mieli już jednak rewelacyjną albowiem wygrali 10 na 11 spotkań i przewodzą w tabeli elity pewnie zmierzając po finał mocno zmodyfikowanych rozgrywek. Do tego włodarze klubu wykazali się sporym wyczuciem kontraktując do drużyny choćby rewelacyjnego rozgrywającego Benjamina Toniuttiego, dzięki któremu nikt już nie pamięta o Pawle Zagumnym.

Żadnemu z klubów w mieście w ostatnich latach nie udało się pozyskać takiego sponsora jak hokeistom Orlika. Firma PGE, która zdecydowała się zainwestować w klub, daje nadzieje fanom hokeja na lodzie na to, że w przyszłym roku opolanie będą walczyć o najwyższe cele w krajowej elicie. Zwłaszcza, że po dwóch latach gry w ekstraklasie klub zdążył już okrzepnąć i z beniaminka zmienić się w ekipę środka tabeli, z którą każdy przeciwnik musi się liczyć. Miejmy nadzieję, że w nadchodzącym roku Orlik, m.in. dzięki pieniądzom z PGE, zrobi kolejny krok do przodu.

Klub z praktycznie najniższym budżetem w II lidze wygrał rozgrywki w sezonie 2015/16. Jakby tego było mało przez długi czas całkiem nieźle radził sobie także na zapleczu ekstraklasy. Dość powiedzieć, że po 13. kolejkach podopieczni Andrzeja Konwińskiego mieli tyle samo punktów straty do miejsca oznaczającego awans do elity, co i przewagi nad strefą spadkową. Ostatnie sześć spotkań jesieni nie było już tak udanych, aczkolwiek biało-niebiescy wciąż mają spore szanse na utrzymanie. Co znaczące sam prezes tego klubu zresztą podkreśla, że punkty zdobywane przez jego piłkarzy są ?najtańsze? na drugim poziomie.

Od kilku lat kibice niebiesko-czerwonych emocjonują się głównie zmaganiami w III lidze, a nie inaczej było w mijającym roku. Runda wiosenna była nieudana, bo choć Odra grała bardzo dobrze i była o krok od wywalczenia baraży o awans, ostatecznie na finiszu dała się wyprzedzić Polonii Bytom. Jesienią było znacznie lepiej, dość powiedzieć, że nasi piłkarze przegrali tylko jeden z 15 meczów ligowych, dzięki czemu prowadzą w tabeli i jest nadzieja, że w przyszłym roku nareszcie będą się cieszyć z awansu do II ligi.

To nie było udane 12 miesięcy dla fanów czarnego sportu w Opolu i na Opolszczyźnie. Na początku roku miasto ?obcięło? dofinansowanie dla Kolejarza, co sprawiło, że klub z dnia na dzień praktycznie przestał istnieć. Na szczęście żużel zdecydował się ?przygarnąć? klub sportów motorowych HRT, a choć nie udało się wystartować w rozgrywkach ligowych, nie był to czas zmarnowany. W Opolu odbyło się kilka naprawdę interesujących imprez, nasi młodzieżowcy odnieśli największy sukces w historii, pojawili się także pierwsi wychowankowie Hawi. Oby w przyszłym roku w ich ślady poszli seniorzy, a zespół Kolejarza powrócił do ligowego ścigania.

To chyba największy zawód na przestrzeni roku, a przecież zapowiadał się transfer z najwyższej wręcz półki do Gwardii Opole. Szczypiornista mierzący 203 cm wzrostu i ważący około 110 kg miał przecież za sobą grę w tak świetnych klubach jak hiszpański Ciudad Real z którym triumfował w Lidze Mistrzów, niemiecki HSG Dusseldorf, węgierski Csurgoi KK czy macedoński Metalurg Skopje. Ponadto leworęczny rozgrywający miał za sobą także występy w niezwykle silnej kadrze Chorwacji, z którą zdobył wicemistrzostwo Europy w 2010 roku. W opolskiej drużynie był jednym z najlepiej zarabiających graczy i miał być jej głównym bombardierem. Niestety, nie miało to praktycznie żadnego przełożenia na boisko. Śmiało można napisać, iż 27-latek zupełnie zawiódł oczekiwania. Dość powiedzieć, iż po 10. kolejkach zmagań miał na swoim koncie osiem trafień, a i zdarzały się takie spotkania, że w ogóle nie wstawał z ławki rezerwowych. Do tego w ogóle nie rozumiał się resztą zespołu. Dlatego też szybko rozwiązano z nim kontrakt.