Jak wspominają opolanie - najdłuższa trasa wiodła z pl. Kopernika (kiedyś Armii Czerwonej), przez Rynek, pl. Wolności i ulicę Ozimską pod Komitet Wojewódzki PZPR przy tej ulicy.
Pochód rozwiązywał się w okolicy skrzyżowania Ozimskiej i Katowickiej. Tak było w latach 50 i 60.
Np. Od ulicy Reymonta do komitetu przy Ozimskiej.
Były też pochody, które ruszały z Ozimskiej, (trybuna stała wówczas na pl. Wolności), a kończyły się na wysokości kościoła franciszkanów
- Wówczas obchodziliśmy 1000-lecie państwa polskiego. Każda szkoła przebrana była w jakąś inną epokę. To był najbarwniejszy i najpiękniejszy pochód, jaki pamiętam - mówi nam Czesław Mackiewicz, opolanin, który także udostępnił nam część zdjęć.
Pamięta on też pewną zasadę: - W Opolu bardzo często na koniec pochodu zaczynała się burza. To pewnie był jakiś znak - śmieje się po latach.
Wiodła bodajże w roku 1980. Pochód szedł spod dworca na pl. Wolności (na zdjęciu).
Pochód nie mógł obejść się bez biało-czerwonych i czerwonych papierowych chorągiewek, którymi młodzież musiała wymachiwać. Zdjęcie pochodzi z 1986 r., ze zbiorów Muzeum Śląska Opolskiego, autor nieznany
1 Maja 1986 r. pochód przechodził m.in. ulicą Krakowską (w tle Ptyś). Na czele oczywiście przedstawiciele PZPR i ZSMP. Zdjęcie ze zbiorów Muzeum Śląska Opolskiego, autor nieznany
Nie mogło więc też zabraknąć instytucji kulturalnych. Nie wszyscy szli w pochodzie, tłumy podziwiały przemarsz stojąc lub siedząc na chodniku. Zdjęcie pochodzi z 1986 r., ze zbiorów Muzeum Śląska Opolskiego, autor nieznany
W pochodzie obowiązywał świąteczny strój, obowiązkowo białe bluzeczki i granatowe spódniczki (u chłopców białe koszule). Mile widziane przez władzę były też stroje ludowe. Zdjęcie pochodzi z 1986 r., ze zbiorów Muzeum Śląska Opolskiego, autor nieznany
Koniecznie! 1 maja nie mógł obejść się bez różnej maści festynów, na których serwowano grochówkę. Nie brakowało też waty cukrowej, czy oranżady. Zdjęcie ze zbiorów Muzeum Śląska Opolskiego, autor nieznany.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
