Irena Podolska, sołtys Olszowej, nie pamięta, kiedy ostatni raz ktoś pytał o budynki wojskowe. Nieważne, czy fan militariów, czy potencjalny inwestor. ? A szkoda, bo budynki z roku na rok popadają w coraz to większą ruinę. Można byłoby je przynajmniej jakoś zagospodarować ? mówi pani sołtys. Od lat teren ten jest własnością krakowskiej firmy, która odkupiła go od wojska i planowała budowę hotelu z centrum konferencyjnym, spa i basenem. Obiekt położony w bliskim sąsiedztwie węzła A4 byłby także dobrą bazą dla tamtejszej strefy ekonomicznej. Ale na planach się skończyło.
ROMAN ROGALSKI
Jednostka, nazywana przez żołnierzy Zimną Wódką (poczta odbierana przez wojskowych adresowana była właśnie na tę pobliską miejscowość), znajduje się w lesie niedaleko autostrady. Na próżno szukać tam jakichkolwiek elementów metalowych ? ktoś poradził sobie nawet z wyrwaniem poręczy przy schodach. Wojsko zabrało swoje wyposażenie jeszcze w 1998 r. Wtedy, po przemianach ustrojowych, jednostka została oficjalnie rozwiązana.
ROMAN ROGALSKI
Ale na początku lat 60. mogła wydawać się ważna. W całej Polsce tworzono wtedy Wojsko Obrony Powietrznej Kraju, które miało w swoim składzie zarówno jednostki lotnicze, jak i radiotechniczne. Wiosną 1962 r. rozpoczęto formowanie dywizjonów rakietowych Dywizji Śląskiej. Jednym z wchodzących w ich skład był 12. Dywizjon Rakietowej Obrony Powietrznej, a jego zadaniem, tak jak innych dywizjonów ? obrona miejsc uważanych za szczególnie ważne ze względów strategicznych. W przypadku Opolszczyzny chodziło o zakłady w Zdzieszowicach, jak również o sam Śląsk.
Na początku żołnierze mieli do dyspozycji dostarczony z ZSRR zestaw rakietowy SA-75 Dwina o zasięgu 30 km. Pierwsze strzelanie bojowe żołnierzy z ?Zimnej Wódki? odbyło się w 1962 r. jeszcze na poligonie w Aszułuku (były ZSRR), zostało przez przełożonych ocenione na czwórkę. Kolejnych pięć strzelań bojowych dało średnią 4,7.
Później do lasu przywieziono Wołchowy, czyli zmodernizowane Dwiny, które miały większy zasięg, bo do 40 km. Żołnierze pełnili służby dyżurne, wypatrując wrogich obiektów na niebie. Mieli tylko chwilę, by zareagować.
ROMAN ROGALSKI
Do otoczonej kolczastym drutem jednostki pobliscy mieszkańcy nie mogli się zbliżać. Po wsiach krążyły opowieści o aresztowaniach tych, którzy za bardzo wgłębili się w las i weszli na wojskowy teren. Teraz w kilku miejscach drut jest rozerwany, a na teren jednostki zazwyczaj wchodzą spacerowicze, którzy przypadkiem się na nią natkną, lub pasjonaci militariów. ? Pierwsze, co napotkamy, będąc w bazie, to sporych rozmiarów wały ziemne, które stanowiły punkt uzbrojenia rakiet.
ROMAN ROGALSKI
W samym środku jest zrujnowana stacja naprowadzania. W ukrytym pod ziemnym nasypem budynku znajdowała się stołówka, sala dowodzenia, pomieszczenia do odpoczynku załogi, komory do odkażania, elektrownia z agregatami polowymi, kabiny dowodzenia oraz magazyn części zapasowych. Wokół stacji w otoczonych ziemnymi wałami stanowiskach utwardzonymi płytami typu Jumbo znajdowało się sześć gotowych do wystrzału rakiet. Dodatkowo koło stanowisk znajdowały się trzy bardzo prymitywne schrony dla załogi. W praktyce był to blisko 20-metrowy korytarz przysypany ziemią i wyłożony betonowymi płytami. Znaleźliśmy również mały budyneczek otoczony wałami ? wyglądał na magazyn amunicji ? relacjonuje jeden z nich.
ROMAN ROGALSKI
Na zniszczonej od deszczu i wiatru tabliczce z informacją teren prywatny widnieje numer telefonu. Starszy mężczyzna, który go odbiera, uprzejmie informuje, że on tylko zajmuje się administracją obiektu, właścicielem jest firma z Krakowa. ? Z tego, co wiem, hotel w tym miejscu raczej nie powstanie ? kwituje. Obiekt został wystawiony na sprzedaż. Ale dziś jest ruiną
ROMAN ROGALSKI
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze